”Jag vet inte hur jag ska kunna tac

”Jag vet inte hur jag ska kunna tacka dig.”Anna Stinas röst är hes och ovan. Hennes skrik svider fortfarande i strupen. Lisa tar spetten från värmen och håller fram ett.”Av alla runt elden igår var det jag som gjorde minst.” Lisa Ensam blir sannspådd. Anna Stinas styrka återvänder snabbare än hon själv kunnat ana. Kosten är enkel men ger kraft. Fisk av olika slag, där hon snart blir varse att varje del har sitt värde. Till och med mörtens och braxens kött smakar gott fast det är genomstunget av nåltunna ben, och skinnet är välsmakande när det rostats knaprigt. Vad som blir över kan sparas och sjudas till en tunn soppa. Om kvällar och morgnar, då nattens svalka antingen står i antågande eller dröjer kvar, kokar de te på smultronblad, och äter de späda bären till.Lisa Ensam talar först bara när tecken eller åtbörder inte räcker till, och eftersom Anna Stina är kvick till att förstå vad som menas behöver de inte många ord. Lisa visar henne en mjärde nere vid stranden, flätad av hasselvidjor, och låter henne se hur den bäst ska betas med rester från dess senaste fångst. Hon leds förbi de platser där smulton och hallon växer, och där riset inom kort kommer att börja bära lingon och blåbär. Från en okänd källa sprungen ur skogens djup rinner en färsk ström ner i Ugglevikens beska bräckvatten.De bär varsitt barn när de lämnar lägret, Lisa först motvilligt, men i tyst medhåll om att det är enda sättet. De byter ofta.Båda barnen vill ha sin mor, och klagar när bröstet befinns utom räckhåll. Mjölken rinner stadigt nu, ur en svällande barm som snabbt lärt sig svara mot behovet. Var kväll räknar Lisa sina ägodelar, sorterar dem noga och lägger dem i den ordning hon vill packa dem. Var gång är Anna Stina säker på att hon ska vakna och finna Lisas plats tom. Varje morgon är hon kvar. När kvällen är kommen sitter de tillsammans på var sin sida om elden, med barnen båda i rofylld sömn. Medan de är vakna håller barnen tystnaden på avstånd. Så inte längre. Anna Stinas blick går gång på gång till hennes ansikte, där hon sitter hukad intill härden och knuffar varje gren till bästa läge med en pinne, i en skjorta av linne som alltid kommer bära fläckar av Anna Stinas blod.”Har du aldrig velat ha barn?”Lisa släpper inte elden med blicken.”Barn har jag inget emot. Men inte till det pris det kostar. En man. En som griper första bästa tillfälle att lämna dig. Eller än värre, en som väljer att stanna kvar.”Lisa låter blicken falla till det tygknyte där bror och syster ligger tätt intill varandra, trygga i sin delade värme. Hon lyfter handen och håller den vid sitt ansiktes sida.”När jag var yngre trodde jag att det röda märke jag bar med mig in i världen var en förbannelse. Det fjärmade mig från andra. Man såg att jag var annorlunda och höll sig på avstånd, och de som sökte efter sällskap valde hellre en annans. Nu när jag är äldre vet jag att sanningen är tvärtom. Det är en välsignelse, och det av samma skäl. Som barn grät jag mig till sömns över att ha fötts vanställd. Nu säger jag mina tack var dag.” Och senare, när de båda lagt sig att sova, kommer hennes röst osedd, som en viskning ur glöden som kvävs. ”Jag hade ett barn en gång. Han dog i mig. Han hann aldrig dra efter luft.”

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 1:

”Jag vet inte hur jag ska kunna tacka dig.”
Anna Stinas röst är hes och ovan. Hennes skrik svider fortfarande i strupen. Lisa tar spetten från värmen och håller fram ett.
”Av alla runt elden igår var det jag som gjorde minst.” Lisa Ensam blir sannspådd. Anna Stinas styrka återvänder snabbare än hon själv kunnat ana. Kosten är enkel men ger kraft. Fisk av olika slag, där hon snart blir varse att varje del har sitt värde. Till och med mörtens och braxens kött smakar gott fast det är genomstunget av nåltunna ben, och skinnet är välsmakande när det rostats knaprigt. Vad som blir över kan sparas och sjudas till en tunn soppa. Om kvällar och morgnar, då nattens svalka antingen står i antågande eller dröjer kvar, kokar de te på smultronblad, och äter de späda bären till.
Lisa Ensam talar först bara när tecken eller åtbörder inte räcker till, och eftersom Anna Stina är kvick till att förstå vad som menas behöver de inte många ord. Lisa visar henne en mjärde nere vid stranden, flätad av hasselvidjor, och låter henne se hur den bäst ska betas med rester från dess senaste fångst. Hon leds förbi de platser där smulton och hallon växer, och där riset inom kort kommer att börja bära lingon och blåbär. Från en okänd källa sprungen ur skogens djup rinner en färsk ström ner i Ugglevikens beska bräckvatten.
De bär varsitt barn när de lämnar lägret, Lisa först motvilligt, men i tyst medhåll om att det är enda sättet. De byter ofta.
Båda barnen vill ha sin mor, och klagar när bröstet befinns utom räckhåll. Mjölken rinner stadigt nu, ur en svällande barm som snabbt lärt sig svara mot behovet. Var kväll räknar Lisa sina ägodelar, sorterar dem noga och lägger dem i den ordning hon vill packa dem. Var gång är Anna Stina säker på att hon ska vakna och finna Lisas plats tom. Varje morgon är hon kvar. När kvällen är kommen sitter de tillsammans på var sin sida om elden, med barnen båda i rofylld sömn. Medan de är vakna håller barnen tystnaden på avstånd. Så inte längre. Anna Stinas blick går gång på gång till hennes ansikte, där hon sitter hukad intill härden och knuffar varje gren till bästa läge med en pinne, i en skjorta av linne som alltid kommer bära fläckar av Anna Stinas blod.
”Har du aldrig velat ha barn?”
Lisa släpper inte elden med blicken.
”Barn har jag inget emot. Men inte till det pris det kostar. En man. En som griper första bästa tillfälle att lämna dig. Eller än värre, en som väljer att stanna kvar.”
Lisa låter blicken falla till det tygknyte där bror och syster ligger tätt intill varandra, trygga i sin delade värme. Hon lyfter handen och håller den vid sitt ansiktes sida.
«Όταν ήμουν νεότερος, έχω την εντύπωση ότι το κόκκινο σημάδι που πραγματοποιείται μαζί μου στον κόσμο ήταν μια κατάρα. Με αποξενωμένοι από τους άλλους. Είδαν ότι ήμουν διαφορετική και κράτησε την απόστασή τους, και εκείνους που ψάχνουν για συντροφικότητα και όχι επέλεξε κάποιον άλλο. Τώρα που είμαι μεγάλα, ξέρω ότι η αλήθεια είναι το αντίθετο. Είναι μια ευλογία, και για τον ίδιο λόγο. Σαν παιδί, εγώ φώναξα στον ύπνο για να έχουν γεννηθεί παραμορφωθεί. Τώρα λέω τις ευχαριστίες μου κάθε μέρα. «Και αργότερα, όταν και οι δύο πώλησης για ύπνο, την φωνή αόρατο, σαν ένα φύσημα από τα κάρβουνα που πνίγεται. «Είχα ένα παιδί μια φορά. Πέθανε σε μένα. Ποτέ δεν είχε το χρόνο να λαχανιάζουν για τον αέρα. "

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 2:

"Δεν ξέρω πώς να σε ευχαριστήσω."
Η φωνή της ' ννα Στίνα είναι βραχνή και πάνω. Οι κραυγές της ακόμα τσιμπάνε το λαιμό της. Η Λίζα παίρνει το σουβλάκι από τη φωτιά και κρατά ένα.
"Από όλους γύρω από τη φωτιά χθες, έκανα το λιγότερο." Η Λίσα Ένσαμ γίνεται αληθινή. Η δύναμη της ' ννα Στίνα επιστρέφει γρηγορότερα απ ' όσο μπορούσε να φανταστεί. Η δίαιτα είναι απλή, αλλά δίνει δύναμη. Ψάρια διαφόρων ειδών, όπου σύντομα θα βεβαιωθεί ότι κάθε μέρος έχει την αξία του. Ακόμη και το κρέας της προσφοράς και της τσιπούρης έχει καλή γεύση, παρόλο που είναι το γονιδίωμα της βελόνας-λεπτά οστά, και το δέρμα είναι νόστιμο όταν ψήνεται τραγανιστό. Αυτό που βγαίνει μπορεί να σωθεί και να γίνει μια λεπτή σούπα. Τα βράδια και τα πρωινά, στη συνέχεια, η δροσιά της νύχτας είναι είτε στην προσέγγιση ή καθυστερεί, βράζουν το τσάι στις φράουλες φύλλα και τρώνε τα αραιωμένα μούρα για.
Η Λίζα μόνο μιλάει όταν οι χαρακτήρες ή οι γεννήσεις δεν αρκούν, και αφού η Άννα Στίνα κατανοεί γρήγορα τι σημαίνει, δεν χρειάζονται πολλές λέξεις. με αποφάγια από την τελευταία του ψαριά. Έχει περάσει από τα μέρη που μεγαλώνουν τα βατόμουρα και τα σμέουρα, και όπου το ρύζι σύντομα θα αρχίσει να φοράει βατόμουρα και βατόμουρα. Από μια άγνωστη πηγή που προέρχεται από τα βάθη του δάσους, μια φρέσκια ροή ρέει στα φλεγόμενα νερά του uggleviken.
Ο καθένας τους κουβαλάει το παιδί του όταν φεύγει από το στρατόπεδο, η Lisa στην αρχή απρόθυμα, αλλά συμφωνεί ήσυχα ότι είναι ο μόνος τρόπος. Αλλάζουν συχνά.
Και τα δύο παιδιά θέλουν τη μητέρα τους, και παραπονιούνται όταν το στήθος τους βρεθεί έξω από την πρόσβαση. Το γάλα λειτουργεί σταθερά τώρα, από ένα διογκωμένο στήθος που έμαθε γρήγορα να ανταποκρίνεται στην ανάγκη. Κάθε βράδυ η Λίζα μετράει τα υπάρχοντά της, τα ταξινομεί προσεκτικά και τα τοποθετεί με τη σειρά που θέλει να τα πακετάρει. Κάθε πρωί είναι ακόμα εκεί. Όταν έρχεται το βράδυ, κάθονται μαζί σε κάθε πλευρά της φωτιάς, με τα παιδιά να κοιμούνται ειρηνικά. Όσο είναι ξύπνιοι, τα παιδιά κρατούν τη σιωπή τους σε εγρήγορση. Όχι πια. Η ματιά της Άννας Στίνα πηγαίνει ξανά και ξανά στο πρόσωπό της, όπου κάθεται κουλουριάστηκες δίπλα στην εστία και ωθεί κάθε κλαδί στην καλύτερη θέση με ένα ραβδί, με ένα πουκάμισο από λινό που θα φοράει πάντα λεκέδες από το αίμα της Άννας Στίνα.
"Δεν ήθελες ποτέ παιδιά;"
Η Λίζα δεν θα αφήσει τη φωτιά να πάει με τα μάτια της.
"Δεν με νοιάζει τα παιδιά. Αλλά όχι με το τίμημα που κοστίζει. Ένας άντρας. Κάποιος που αρπάζει την πρώτη καλύτερη ευκαιρία να σε αφήσει. Ή χειρότερα, κάποιος που επιλέγει να μείνει εκεί. "
Η Λίσα αφήνει τα μάτια της να πέφτουν στο ύφασμα όπου ο αδελφός και η αδελφή βρίσκονται κοντά ο ένας στον άλλο, ασφαλής στην κοινή τους ζεστασιά. Σηκώνει το χέρι της και το κρατά από το πρόσωπό της.
"Όταν ήμουν νεότερος, νόμιζα ότι το κόκκινο σημάδι που κουβάλα μαζί μου στον κόσμο ήταν κατάρα. Με απομόνωσε από άλλους. Μπορούσες να δεις ότι ήμουν διαφορετικός και έμεινα μακριά, και αυτοί που έψαξαν για την εταιρεία επέλεξαν ένα άλλο. Τώρα που είμαι μεγαλύτερος, ξέρω ότι η αλήθεια είναι το αντίθετο. Είναι ευλογία, και για τον ίδιο λόγο. Σαν παιδί, έκλαιγα για να κοιμηθώ όταν γεννήθηκα παραμορφωμένος. Τώρα λέω τις ευχαριστίες μου κάθε μέρα. " Και αργότερα, όταν και οι δύο κοιμούνται, η φωνή της έρχεται αόρατη, σαν ένα ψίθυρος από τη λάμψη που ασφυκτωεί. "Είχα ένα παιδί κάποτε. Πέθανε μέσα μου. Δεν είχε ποτέ χρόνο να τραβήξει τον αέρα. "

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 3:

"Δεν ξέρω πώς να σε ευχαριστήσω."
Η φωνή της'ννα Στίνα είναι δυνατή.Η κραυγή της ακόμα πονάει στο λαιμό.Η Λίσα παίρνει το φιλοδώρημα από τη ζέστη και κρατάει ένα έξω.
"Από όλους τους γύρω από τη φωτιά χθες, έκανα το λιγότερο." Η Λίσα Λόναμ δικάζεται, η δύναμη της Άννας Στίνα επιστρέφει γρηγορότερα απ'όσο θα μπορούσε να φανταστεί.Το κόστος είναι απλό αλλά δίνει δύναμη.Ψάρια διαφορετικού είδους, όπου σύντομα συνειδητοποιεί ότι κάθε μέρος έχει την αξία του.Ακόμη και το κρέας του πόνου και του εμετού έχει καλή γεύση, αν και είναι η διείσδυση λεπτών οστών από βελόνα, και το δέρμα είναι γευστικό όταν είναι ψημένο τραγανό.Ότι έχει απομείνει μπορεί να σωθεί και να βραστεί σε μια λεπτή σούπα.Τα απογεύματα και τα πρωινά, όταν η δροσιά της νύχτας είναι είτε σε άνοδο είτε καθυστερεί, βράζουν ένα ψίχουλο σε φύλλα, και τρώνε τα ώριμα μούρα.
Η Λίσα Λόναμ μιλάει μόνο όταν τα σημάδια ή τα καθήκοντα δεν είναι αρκετά, και επειδή η Άννα Στίνα είναι αρκετά έξυπνη για να καταλάβει τι σημαίνει, δεν χρειάζονται πολλές λέξεις.Η Λίσα της δείχνει ένα μεδούλι κάτω στην παραλία, πλεγμένο με φουντούκια, και της επιτρέπει να δει πώς να το χειριστεί καλύτερα με αποφάγια από την τελευταία του ψαριά.Οδηγείται από τα μέρη όπου φυτρώνουν βατόμουρα και βατόμουρα, και όπου το ρύζι σύντομα θα αρχίσει να μεταφέρει τη γλώσσα και τα βατόμουρα από μια άγνωστη πηγή, η πηγή από τα βάθη του δάσους ρέει ένα φρέσκο ρεύμα κάτω στα πλούσια, καταπράσινα νερά του Κόλπου της Άσχημης.
Κουβαλάνε κάθε παιδί όταν φεύγουν από το στρατόπεδο, η Λίσα πρώτα απρόθυμα, αλλά ήσυχα αυτός είναι ο μόνος τρόπος.Συχνά αλλάζουν.
Και τα δύο παιδιά θέλουν τη μητέρα τους, και παραπονιούνται όταν τα στήθη τους είναι εκτός εμβέλειας.Το γάλα ρέει τώρα σταθερά από ένα πρησμένο στήθος που γρήγορα έμαθε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες.Κάθε βράδυ η Λίσα μετράει τα πράγματά της, τα συγυρίζει προσεκτικά και τα βάζει στη σειρά που θέλει να τα πακετάρει.Κάθε φορά, η'ννα Στίνα θα ξυπνάει και θα βρίσκει άδεια τη θέση της Λίσα.Κάθε πρωί είναι ακόμα εδώ.Όταν έρχεται η νύχτα, κάθονται μαζί σε κάθε πλευρά της φωτιάς, με τα παιδιά και τα δύο σε έναν ξεκούραστο ύπνο.Όσο είναι ξύπνιοι, τα παιδιά κρατούν τη σιωπή τους σε απόσταση.Οπότε, τέρμα.Τα μάτια της Άννας Στίνα πάνε ξανά και ξανά στο πρόσωπό της, όπου κάθεται σκυμμένη δίπλα στην εστία και σπρώχνει κάθε κλαδί στην καλύτερη θέση του με ένα ραβδί, σε ένα λινό πουκάμισο που πάντα θα φέρει λεκέδες από το αίμα της Άννας Στίνα.
"Δεν ήθελες ποτέ παιδιά;"
Η Λίσα δεν αφήνει τα μάτια της.
"Παιδιά, δεν με πειράζει.Αλλά όχι με το κόστος.Ένας άντρας.Μια που αρπάζει την πρώτη ευκαιρία να σε αφήσει.Ή χειρότερα, κάποιος που επιλέγει να μείνει πίσω."
Η Λίσα αφήνει τα μάτια της να πέσουν στο πανί όπου ο αδελφός και η αδελφή βρίσκονται κοντά, ασφαλείς στην κοινή τους ζεστασιά.Σηκώνει το χέρι της και το κρατάει από το πρόσωπό της.
"Όταν ήμουν νεότερος, νόμιζα ότι το κόκκινο σημάδι που κουβαλούσα μαζί μου στον κόσμο ήταν κατάρα.Με κρατούσε μακριά από άλλους ανθρώπους.Είδαν ότι ήμουν διαφορετικός και κρατούσαν αποστάσεις, και αυτοί που έψαχναν για συντροφιά επέλεξαν κάποιου άλλου.Τώρα που είμαι μεγαλύτερος, ξέρω ότι η αλήθεια είναι το αντίθετο.Είναι ευλογία, και για τον ίδιο λόγο, όταν ήμουν παιδί, έκλαιγα τον εαυτό μου για να κοιμηθώ που γεννήθηκα παραμορφωμένος.Τώρα λέω τις ευχαριστίες μου κάθε μέρα και αργότερα, όταν κοιμούνται και οι δύο, η φωνή της εμφανίζεται αόρατη, σαν ψίθυρος της φλόγας που πνίγεται.Πέθανε μέσα μου.Ποτέ δεν είχε χρόνο να πάρει λίγο αέρα."