Vid hennes sida står en man som int

Vid hennes sida står en man som inte når henne över axeln, men bred och grov med stora mustascher. Längre bak finns andra. Några ansikten känner hon vid namn, män hon lärt känna i vimlet nere i skänkrummet. Anna Stina blinkar sömnen ur ögonen och rullar med möda över i ett läge som låter henne komma på fötter.”Vilka är ni? Vad vill ni?”Kvinnans röst darrar av harm.”Är det mitt namn du frågar efter? Det passar ju väl, eftersom det är just det som jag kommit för att ta tillbaka. Lovisa Ulrika heter jag, ensam dotter till Karl Tulipan.”Mannen vid Lovisa Ulrikas sida ler ett snett leende åt de känslor som far genom Anna Stina. Hon ger kvinnan framför sig en bedjande blick.”Vill du inte tala med mig ensam?”Lovisa Ulrika tycks överlägga med sig själv för en stund, innan hon ger en kort nick åt sin man, som föser de andra ut genom kammardörren och stänger den bakom sig. ”Nå?””Jag ska snart föda. Jag ber dig att låta mig stanna tills jag kommer ur barnsäng. Sedan ska jag gå, och du behöver aldrig se mig någonsin mer.”Lovisa Ulrika står tyst längre än Anna Stina mäktar med.”Jag ber bara om detta enda. Har hon inte barn själv?” Kanske är detta orden som tippar vågskålen. Det anlete som vägt mellan misskund och fördömande stelnar till likgiltighet. ”Inga som fått leva, och det trots att de hade en ärlig kvinna som mor och inte tjuvpack som du. Här finns inget medlidande att få. Ut ur mitt hus. Kläderna du står och går i får du behålla, men om du så mycket som sneglar åt något annat skickar jag maken min efter korvarna.”Hon möter en av Markattans forna stamkunder i trappan på sin väg ner, en av dem som alltid varit Karl Tulipan närmast och som hon gång efter annan sett vid hans sida i fröjd och gamman. Han ger henne en förebrående blick.”Så länge gubben var glad och nöjd kunde väl farsen få fortgå. Nu när han ligger för döden är saken en annan. Det är inte rätt och riktigt att han ska ärvas av en främling. Vad kunde vi göra annat än att skicka efter hans riktiga dotter?” Bakom sig i kammaren hör hon gälla tjut öka i styrka, Karl Tulipans ordlösa jämmer över den värme som nyss lämnat hans sida.

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 1:

Στο πλευρό της βρίσκεται ένας άνθρωπος που δεν είχε μαζί της πάνω από τον ώμο του, αλλά ευρεία και τραχύ με μεγάλα μουστάκια. Πιο πίσω είναι άλλο. Μερικά πρόσωπα ξέρει με βάση το όνομα, οι άνδρες που είχε γνωρίσει στο κάτω πλήθος στο ποτοπολείο. Annastina αναβοσβήνει τον ύπνο από τα μάτια και τα ρολά με δυσκολία του σε μια θέση που της επιτρέπει να πάρει στα πόδια του.
«Ποιος είσαι; Τι θέλεις; »
η φωνή τρέμει της γυναίκας με αγανάκτηση.
«Είναι όνομά μου ζητάς; Ταιριάζει το καλά, γιατί είναι ακριβώς αυτό που έχω έρθει να το πάρει πίσω. Lovisa Ulrika μου, μόνος κόρη του Charles Tulipan είναι. "
Ο άνθρωπος στη σελίδα Lovisa Ulrika χαμόγελα ένα ειρωνικό χαμόγελο στα συναισθήματα ως ο πατέρας της Άννας Stina. Δίνει στη γυναίκα μπροστά του μια ματιά υπόμνημα.
«Μην μου μιλάς μόνο;»
Lovisa Ulrika φαίνεται να διαβουλευθεί με τον εαυτό του για μια στιγμή, προτού να δίνει ένα μικρό νεύμα με το σύζυγό της, ο οποίος ωθεί το άλλο έξω από την πόρτα του θαλάμου και να κλείσει πίσω από αυτούς. «Λοιπόν;»
«Θα δώσει σύντομα τη γέννηση. Σας παρακαλώ να με αφήσει να μείνω μέχρι να βγει από την κούνια. Τότε θα πάω, και ποτέ δεν θα με δεις ποτέ ξανά. "
Lovisa Ulrika είναι ήσυχο για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από ό, τι Annastina η αντοχή.
«Ζητώ μόνο αυτό. Δεν που έχουν τα παιδιά; «Ίσως αυτή είναι η λέξη που γέρνει η πλάστιγγα. Το πρόσωπο που ζύγιζαν μεταξύ κρίμα και καταδίκη στερεοποιείται σε αδιαφορία. «Δεν με τη ζωή, και παρά το γεγονός ότι είχε μια τίμια γυναίκα ως μητέρα και όχι ένας κλέφτης σας πακέτο. Δεν έχει καμία συμπόνια για να πάρει. Φύγε από το σπίτι μου. Τα ρούχα θα σταθεί και να περπατήσει, μπορείτε να πάρετε για να κρατήσει, αλλά αν τόσο πολύ όσο ρίχνοντας μια ματιά σε κάτι άλλο μπορώ να στείλω λεπτά σύζυγό της μετά από τα λουκάνικα. "
Εκείνη ανταποκρίνεται σε μια από Mark Shoot πρώην προστάτες της σκάλας στο δρόμο κάτω, ένας από εκείνους που ήταν πάντα Karl Tulipan που βρίσκεται πλησιέστερα προς και ποιος είδε ξανά και ξανά από την πλευρά του σε χαρά και κέφι. Εκείνος της δίνει ένα επιτιμητικά βλέμμα.
«Εφ 'όσον ο γέρος ήταν ευτυχής και ικανοποιημένος φάρσα θα μπορούσε κάλλιστα να συνεχιστεί. Τώρα που πεθαίνει είναι ένα άλλο θέμα. Δεν είναι σωστό ότι πρέπει να κληρονομηθεί από έναν ξένο. Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, αλλά να στείλετε για την πραγματική κόρη του; «Πίσω του στο σπίτι, ακούει ισχύουν αύξηση ουρλιαχτό στη δύναμη, στεναγμοί Karl Tulipans χωρίς λόγια της θερμότητας άφησε μόνο το μέρος του.

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 2:

Από την πλευρά της στέκεται ένας άντρας που δεν την φτάνει πάνω από τον ώμο, αλλά φαρδύ και τραχύ με μεγάλα μουστάκια. Πιο πίσω είναι άλλοι. Κάποια πρόσωπα που ξέρει με το όνομά της, άντρες που ήρθε να μάθει στο πλήθος κάτω στην αίθουσα δωρητών. Η ' ννα Στίνα αναβοσβήνει τον ύπνο της από τα μάτια της και κυλά με προσπάθεια σε μια θέση που την αφήνει να σταθεί στα πόδια της.
"Ποιος είσαι εσύ; Τι θέλεις; "
Η φωνή της γυναίκας τρέμει από το κακό.
"Αυτό είναι το όνομά μου που ζητάτε; Ταιριάζει καλά, γιατί αυτό ακριβώς ήρθα να πάρω πίσω. Λοβέρα Ουλρίκα είναι το όνομά μου, η μοναδική κόρη του Καρλ Σμαχαιρπάν. "
Ο άντρας στην πλευρά της Λοβίνας Ουλρίκα χαμογελάει χαμογελώντας στα συναισθήματα που περνάνε από την ' ννα Στίνα. Δίνει στη γυναίκα μπροστά της ένα βλέμμα προσευχής.
"Δεν θέλεις να μου μιλήσεις μόνος;"
Η λοβά Ουλρίκα φαίνεται να σκέπτεται με τον εαυτό της για λίγο, πριν δώσει ένα σύντομο νεύμα στον άντρα της, που ταΐζει τους άλλους έξω από την πόρτα του θαλάμου και την κλείνει πίσω της. "Λοιπόν;"
"Είμαι έτοιμος να γεννήσω. Σου ζητάω να με αφήσεις να μείνω μέχρι να βγω από τη γέννα. Τότε θα φύγω και δεν θα χρειαστεί να με ξαναδείς ποτέ. "
Η λοβά Ουλρίκα στέκεται ήσυχα περισσότερο απ ' ότι η Άννα Στίνα είναι αληθινή.
"Απλά ζητάω αυτό το απλό πράγμα. Δεν έχει παιδιά; " Ίσως αυτές είναι οι λέξεις που έχουν την ζυγαριά. Ο αθλητής που ζυγίστηκε μεταξύ παραπλανητικής και καταδίκης, εδραιώνει την αδιαφορία. "Κανείς που έχει επιτραπεί να ζήσει, και ότι παρόλο που είχαν μια έντιμη γυναίκα ως μητέρα και όχι ένα πακέτο σαν εσένα. Φύγε από το σπίτι μου. Τα ρούχα που στέκεσαι και πας μέσα, μπορείς να τα κρατήσεις, αλλά αν κοιτάξεις κάτι άλλο, στέλνω τον σύζυγό μου μετά τα λουκάνικα. "
Συναντά έναν από τους πρώην τακτικούς αγοραστές του Μαρχάταν στις σκάλες, καθώς κατεβαίνει, ένας από αυτούς που ήταν πάντα ο Καρλ Μαχαιρπάν κοντινότερος και τον οποίο έχει δει στο πλευρό του μια φορά με την ώρα σε απόλαυση και γκάμαν. Της δίνει μια μομφή.
"Όσο ο γέρος ήταν ευτυχισμένος και ικανοποιημένος, η φάρσα θα μπορούσε να συνεχιστεί. Τώρα που είναι μέσα για το θάνατο, το θέμα είναι διαφορετικό. Δεν είναι σωστό και σωστό που θα τον κληρονομήσει ένας ξένος. Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε εκτός από το να στείλουμε την πραγματική του κόρη; " Πίσω της στην αίθουσα, ακούει το ουρλιαχτό της αύξησης της δύναμης, ο Καρλ Μαχαιρπάν να παραπονιέται για τη ζεστασιά που μόλις άφησε το πλευρό του.

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 3:

Στο πλευρό της είναι ένας άντρας που δεν μπορεί να την φτάσει πάνω από τον ώμο, αλλά πλατύς και τραχύς με μεγάλα μουστάκια.Υπάρχουν κι άλλοι πιο πίσω.Κάποια πρόσωπα που ξέρει με το όνομά της, άντρες που γνώρισε στην ομίχλη κάτω στο δωμάτιο με τα κουτιά.Η'ννα Στίνα κλείνει τον ύπνο της από τα μάτια της και στριφογυρίζει με προσπάθεια σε μια θέση που την αφήνει να σταθεί στα πόδια της.
"Ποιος είσαι;Εσύ τι θέλεις;"
Η φωνή της γυναίκας τρέμει από το κακό.
"Αυτό είναι το όνομά μου που ζητάς;Αυτό είναι βολικό, γιατί αυτό ακριβώς ήρθα να πάρω πίσω.Το όνομά μου είναι Lovisa Ulrika, η μόνη κόρη του Karl Tulipan."
Ο άντρας στο πλευρό της Λοβίσα Ουλρίκα χαμογελάει με ένα στραβό χαμόγελο στα συναισθήματα που εκφράζει η'ννα Στίνα.Δίνει στη γυναίκα μπροστά της ένα βλέμμα προσευχής.
"Δεν θα μου μιλήσεις μόνος;"
Η Lovisa Ulrika φαίνεται να συσκέπτεται με τον εαυτό της για λίγο, πριν δώσει ένα σύντομο νεύμα στον σύζυγό της, ο οποίος σπρώχνει τους άλλους έξω από την πόρτα του δωματίου και το κλείνει πίσω της."Λοιπόν;"
"Είμαι έτοιμος να γεννήσω.Σου ζητάω να με αφήσεις να μείνω μέχρι να βγω από την κούνια.Μετά θα φύγω και δε θα με ξαναδείς ποτέ."
Η Lovisa Ulrika είναι σιωπηλή περισσότερο από ότι μπορεί να αντέξει η Anna Stina.
"Ζητάω μόνο αυτό το ένα πράγμα.Δεν έχει δικά της παιδιά;"Ίσως αυτές να είναι οι λέξεις που αναποδογυρίζουν τις ζυγαριές.Φάνηκε να ζυγίζει την ισορροπία μεταξύ δυσπιστίας και καταδίκης, ασφυκτική αδιαφορία."Κανένας που να του επιτρεπόταν να ζήσει, παρόλο που είχε μια τίμια γυναίκα ως μητέρα και όχι ένα μάτσο κλέφτες σαν εσένα.Δεν υπάρχει οίκτος εδώ.Φύγε από το σπίτι μου.Μπορείς να κρατήσεις τα ρούχα που φοράς, αλλά αν φτερνιστείς σε οτιδήποτε άλλο, θα στείλω τον άντρα μου να φέρει τα λουκάνικα."
Συναντάει έναν από τους πρώην τακτικούς του Markattan στο κλιμακοστάσιο καθώς κατεβαίνει, έναν από αυτούς που ήταν πάντα πιο κοντά στον Karl Tulipan και τον οποίο έχει δει επανειλημμένα στο πλευρό του από χαρά και ηλικία.Της δίνει μια ματιά προκατάληψης.
"Όσο ο γέρος ήταν ευτυχισμένος και ικανοποιημένος, ο γέρος μπορούσε να συνεχίσει.Τώρα που είναι σε θανατική καταδίκη, αυτό είναι άλλο θέμα.Δεν είναι σωστό να κληρονομείται από έναν ξένο.Τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε από το να στείλουμε για την πραγματική του κόρη;"Πίσω της στην Αίθουσα ακούει τις κραυγές για δύναμη να αυξηθεί, τις άγρυπνες κραυγές του Karl Tulipan για τη ζεστασιά που μόλις έφυγε από το πλευρό του.