On this day, the Church bids us rej

On this day, the Church bids us rejoice at the victory that Jesus won for us two thousand years ago on the wood of the Cross. On this day, the Church bids us to meditate on the means by which God brought about our redemption. The Preface for Mass today can take us deep into this mystery, for in it we say to the Father, “…You placed the salvation of the human race on the wood of the Cross, so that, where death arose, life might again spring forth and the evil one, who conquered on a tree, might likewise on a tree be conquered, though Christ our Lord.”

In other words, on this day, the great wisdom of God and the great folly of the evil one are juxtaposed, for the great victory that Christ won on the wood of the Cross is at the same time the great, humiliating defeat of the enemy. I say that his defeat is humiliating because God chose to use the very substance of Satan’s plot against him. In the Garden of Eden, the serpent tempted Adam and Eve to grasp selfishly at the forbidden fruit, exercising their own will and failing to trust in God to give them all of the knowledge that they would need. In the Garden of Gethsemane, the New Adam trusted completely in His Father’s will and made a total gift of Himself in love. As a result of original sin, Satan has twisted our conception of the human body; by taking on our human flesh, Christ has untwisted it and given us the grace to live in the freedom of the gift. And, as the Preface so eloquently proclaims, God chose to place our salvation on the wood of a tree, thereby conquering Satan on the very playing field that he himself had chosen and transforming it into the altar of sacrifice, the marriage bed on which the Bridegroom would be united with His Bride. This is precisely why we can find a crucifix beautiful—not because we believe that a man being scourged and nailed to a piece of wood is a good and beautiful thing in itself, but rather because that act of love is what brought about our redemption.

The Lord of everything was placed on the wood of the Cross, and therefore, everything that we need is found there. Jesus redeemed everything there, and we should not fear whatever our crosses might be. There will always be a great temptation to flee from suffering and from pain, but if we are able to trust Jesus enough to stay in it with Him, then our cross becomes the very instrument of the redemption of our bodies, even as we groan in labor pains as we await it (see Romans 8). Why else would we experience so much fear, so much shame, so much anxiety surrounding our weaknesses, our woundedness, and our struggles? Precisely because the enemy knows that as we run from them, we run from the very “stuff” of our redemption, the “wood” of our own crosses. But as we learn not to run—as we learn to trust more and more in our Father to give us all that we need as we wait for Him to come for us, groaning all the while, He teaches us day by day what it means to live in the “glorious freedom of the children of God.”

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 2:

Την ημέρα αυτή, οι προσφορές Εκκλησία μας χαίρονται με τη νίκη που κέρδισε ο Ιησούς για μας πριν δύο χιλιάδες χρόνια πάνω στο ξύλο του Σταυρού. Την ημέρα αυτή, η Εκκλησία μας τις προσφορές για να διαλογιστούμε για τα μέσα με τα οποία ο Θεός έφερε για την λύτρωση μας. Ο πρόλογος για τη σημερινή μαζική μπορεί να μας οδηγήσει βαθιά σε αυτό το μυστήριο, στο να λέμε στον Πατέρα, «... Έχετε τοποθετήσει την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους πάνω στο ξύλο του Σταυρού, έτσι ώστε, όταν προέκυψε ο θάνατος, η ζωή θα μπορούσε και πάλι άνοιξη εμπρός και ο πονηρός, ο οποίος κατέκτησε σε ένα δέντρο, θα μπορούσε επίσης σε ένα δέντρο να κατακτήσει, αν και ο Χριστός του Κυρίου μας. "Με άλλα λόγια, αυτή την ημέρα, η μεγάλη σοφία του Θεού και η μεγάλη τρέλα του πονηρού αντιπαρατίθενται, για τη μεγάλη νίκη που κέρδισε ο Χριστός πάνω στο ξύλο του Σταυρού είναι την ίδια στιγμή ο μεγάλος, ταπεινωτική ήττα του εχθρού. Λέω ότι η ήττα του είναι ταπεινωτική επειδή ο Θεός επέλεξε να χρησιμοποιήσει την ίδια την ουσία του οικοπέδου του Σατανά εναντίον του. Στον Κήπο της Εδέμ, το φίδι στον πειρασμό Αδάμ και την Εύα να κατανοήσουν εγωιστικά στο απαγορευμένο καρπό, που ασκούν τη δική τους θέληση και παραλείποντας να εμπιστεύονται στον Θεό να τους δώσει όλες τις γνώσεις που θα χρειαστείτε. Στον κήπο της Γεθσημανή, ο νέος Αδάμ εμπιστεύονται πλήρως το θέλημα του Πατέρα Του και έκανε μια συνολική δώρο για τον εαυτό Του στην αγάπη. Ως αποτέλεσμα του προπατορικού αμαρτήματος, ο Σατανάς έχει τρελές αντίληψη μας για το ανθρώπινο σώμα? αναλαμβάνοντας την ανθρώπινη σάρκα μας, ο Χριστός έχει στρίψιμο και μας έδωσε τη χάρη να ζούμε στην ελευθερία του δώρου. Και, όπως ο Πρόλογος διακηρύσσει τόσο εύγλωττα, ο Θεός επέλεξε να τοποθετήσει τη σωτηρία μας πάνω στο ξύλο του δέντρου, έτσι κατακτώντας τον Σατανά την ίδια αγωνιστικό χώρο που ο ίδιος είχε επιλέξει και μετατρέποντάς την σε βωμό της θυσίας, το συζυγικό κρεβάτι κατά την οποία το Νυμφίος θα ενωθεί με την νύφη Του. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο μπορούμε να βρούμε ένα σταυρό όμορφη, όχι επειδή πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος που μαστιγώθηκε και καρφώνεται σε ένα κομμάτι ξύλου είναι ένα καλό και όμορφο πράγμα από μόνο του, αλλά μάλλον επειδή η πράξη της αγάπης είναι αυτό που έφερε για την λύτρωση μας. Ο Κύριος των πάντων τοποθετήθηκε πάνω στο ξύλο του Σταυρού, και ως εκ τούτου, όλα όσα χρειαζόμαστε βρίσκεται εκεί. Ο Ιησούς λύτρωσε πάντα εκεί, και δεν πρέπει να φοβόμαστε ό, σταυροί μας θα μπορούσε να είναι. Πάντα θα υπάρχει ένας μεγάλος πειρασμός να φύγουν από τη δυστυχία και από τον πόνο, αλλά αν είμαστε σε θέση να εμπιστεύονται αρκετά για τον Ιησού για να μείνετε σε αυτό μαζί Του, τότε ο σταυρός μας γίνεται η ίδια η πράξη της λύτρωσης των σωμάτων μας, όπως εμείς στενάζουμε σε οι πόνοι της γέννας, όπως το περιμένουν (βλέπε Προς Ρωμαίους 8). Γιατί αλλιώς θα έχουμε την εμπειρία τόσο πολύ φόβο, τόση ντροπή, τόση ανησυχία γύρω από τις αδυναμίες μας, πολύ πόνο μας και τους αγώνες μας; Ακριβώς επειδή ο εχθρός γνωρίζει ότι διατρέχουμε από αυτά, θα τρέχει από την ίδια την «ουσία» της λύτρωσης μας, το "ξύλο" δική μας σταυρούς. Αλλά, όπως έχουμε μάθει να μην τρέξει, όπως μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε όλο και περισσότερο σε Πατέρα μας για να μας δώσει όλα όσα χρειαζόμαστε, όπως περιμένουμε για να έρθει για μας, στενάζουν όλο αυτό το διάστημα, μας διδάσκει μέρα με τη μέρα τι σημαίνει να ζουν σε έναν «ένδοξη ελευθερία των παιδιών του Θεού."