- Κείμενο
- Ιστορία
On the other hand, the French Revol
On the other hand, the French Revolution had not gone unnoticed in England, nor had the Terror, and the moral alarms they generated rein-forced conservative views in England. The discussions in Oxford which led to the examination statute of 1880 setting up an honours degree examination were fuelled by a concern for discipline as well as learning. Soon afterwards, the noticeable rise in admissions between 1800 and 1825 will have fuelled concerns at the prospect of large numbers of unemployed educated men ripe for radical thinking and activity. The 1800 statute which set up the examination in Literae Humaniores and Scientia Naturalis in Oxford thus responded to concerns about social order as well as academic discipline: its aim was in part at least to create a control system. But it also represented the extension to the whole university of teaching and examining systems already in place in some of the leading colleges, Christ Church, Balliol and Oriel; nor should we forget Corpus Christi, which introduced rigorous fellowship examinations at just this point. And the withering of the higher faculties of theology, law and medicine meant that the curriculum transplanted from the colleges to the new university examinations was dominated by classics.
Meanwhile, in Cambridge a very different situation obtained. The university was much less High Church and more latitudinarian than Oxford. In the 1770s, a move to abandon subscription to the Thirty-Nine Articles had only narrowly failed, and the requirement was now attached to graduation, rather than matriculation as at Oxford. In a period when it was very common to attend university without graduating, this must have led to significant differences in the climates of opinion in the two institutions. In the same decade, a campaign by John Jebb to introduce a university examination including classics, from which noblemen were not to be exempted, had failed by the narrowest of margins. In 1800 Cambridge already had an honours examination whose roots went back eighty or ninety years, but it was dominated by mathematics. Undergraduates who excelled in classics could find recognition only within colleges or by winning one of the university prizes and scholarships, many of which were hedged with entry restrictions, irregularly available and almost entirely confined to Latin and Greek composition. As at Oxford, the interaction between college and university was important, but here the university’s academic life was dominated by two colleges, Trinity and St John’s, which were much larger than the rest. Further, the tension between collegiate classics and university mathematics was replayed at collegiate level in the rivalry between Trinity, whose great strength was in classics, and St John’s, the leading centre of mathematics. James Henry Monk, who succeeded Richard Porson as Regius Professor of Greek after the latter’s death in 1808, campaigned or the creation of a university classical examination but was blocked by the Johnian mathematicians, and by members of other colleges suspicious of Trinity expansionism. Not until Christopher Wordsworth became first Master of Trinity of 1820, then Vice-Chancellor of the university in the following year, did movement begin. The Classical Tripos was set up in 1822 and first examined in 1824. The compromises necessary to get it accepted were plain in its rules: this was a voluntary examination, to be taken after the mathematical test and open only to those who scored high honours in mathematics. Another new examination set up at the same time, the Previous Examination, was wide-ranging in subject matter and also compulsory for those who intended honours. In Oxford terms it came somewhere between Responsions, introduced in 1808, and Honour Moderations, a creation of the 1850 reforms.
Until the first Classical Tripos examination was held in 1824, the only university examination in Cambridge was the Senate House Examination, dominated by mathematics, which had evolved from the early eighteenth century, and whose lists of Wranglers, Senior Optimes and Junior Optimes (first, second and third class honours men) had first been published in the 1750s. The examination had begun as an add-on to the traditional oral disputations, but had gradually usurped their place, and by the late eighteenth century had become a rigorous and intensive test, centred on Newtonian mathematical physics. Partly because of its subject matter, it had become an almost entirely written examination. The atmosphere of the examination room, so familiar to us moderns but then so strange, was captured in a vivid account in the 1802 Cambridge University Calendar:
Immediately after the University clock has struck eight, the names are called over… The classes to be examined are called out, and proceed to their appointed tables, where they find pens, ink, and paper provided in great abundance… They young men hear propositions or Questions delivered by the examiners; they instantly apply themselves… All is silence; nothing heard save the voice of the Examiners; or the gentle request of some one, who may wish a repetition of the enunciation. It requires every person to use the utmost dispatch; for as soon as the Examiners perceive that any one has finished his paper, and subscribed his name to it, another Question is immediately given.
What is being described is a vast impersonal machine – a sorting and grading machine. Later in the century, in its developed form, it was seen by some as a kind of monster: in 1867 John Seeley declared that ‘Cambridge is like a country invaded by the Sphinx. To answer the monster’s conundrums has become the one absorbing occupation’. But (to return to the description of 1802) like any well-oiled machine, it runs with little noise: ‘All is silence.’ The implied contrast here, I believe, is not only with the college examinations and the oral disputations which still preceded the written examination, but also with the Oxford examinations in Literae Humaniores, which had been established in 1800 and first held in December 1801, and which were both public and entirely viva voce. The other obvious difference was that the Cambridge examinations were almost entirely mathematical, while at Oxford classics was also tested, along with law and Hebrew (maths and science were hived off to a separate examination in 1807).
Oxford undergraduates could choose which books to bring up to be tested on, were examined orally, and were not in competition with one another – all or none might be in the first class, for example. There are famous stories of outstanding performances. In 1810 Sir William Hamilton offered a large number of books, was examined for twelve hours over two days, and at the end was publicly thanked by his examiners. In 1831 Gladstone’s examiner tried to change the subject at one point, only to be told firmly that the examinee wanted to pursue it further. Only in the late 1820s did the sheer weight of work force the introduction of printed papers and written answers. The use of books contrasted strikingly with the Cantabrigian emphasis on translation into and out of Latin and Greek, a skill which at its height was described by Percy Gardner as ‘translating through a brick wall’. I am remanded of the reputation of British orchestral players as being supremely gifted sight-readers. That may in part be the product of limited rehearsal time; the Cantabs however were rigorously rehearsed in reading passages at sight. Henry Fynes Clinton was sure that the Oxford method was better, and denounced the Cantabs’ way as leading to superficiality. John Conington, first holder of the Oxford Latin Chair, had this to say in 1843:
Cambridge… imparts an education, valuable not so much for itself, as for the excellent discipline which prepares the mind to pass from the investigation of abstract intellectual truth to the contemplation of moral subjects. Oxford, on the contrary, seeks without any such medium to arrive at the higher ground at once… leading the mind, before it has been sufficiently disciplined, to investigate the highest and most sacred subjects at once.
That was written while Conington was still in the sixth form at Rugby; a school which itself seen in some quarters as producing over-moralised young men – in short, prigs. The well-oiled machine described in the 1802 Cambridge Calendar was famous, or notorious, for its rigour: it was no respecter of persons. This rigorous, neutrality was one of the features emphasised in 1808 by Benjamin Newton, a Cambridge man who at the time held a rural living near Bath. Asked by a fried to which of the two universities he should send his son, Newton wrote him a letter designed to show the superiority of Cambridge. This he published as preface to a list of ‘the names on the Cambridge triposes’ – that being the little of his pamphlet. To the rule of intellect and the intense competition for tripos places in his old university, he contrasts the more leisurely pace of oral examinations at Oxford.
What of classics specifically? Newton observes that in Cambridge ‘Opportunities are afforded by Browne’ s Medals, and writing verses for the Triposes, of bringing under-graduates very early into repute as classical scholars’ (xvii). He adds that Cambridge has more prizes to give than Oxford. When Newton wrote only two awards were available: the Craven scholarships (first awarded in 1649), tenable for fourteen years as at Cambridge, and the Chancellor’s Latin verse prize (first awarded in 1769) – a Latin essay prize was added in 1810. The other prizes and scholarships familiar from the curricula vitae of men like Gilbert Murray, Arthur Godley and Tommy Higham all come later: Ireland 1825; Herford (Latin) 1835; Gaisford (Greek) 1857. And until 1858 preference for Craven studentships was shown to founder’s kin – some of whom had decidedly flimsy claims to the status.
Now Newton is clearly not a neutral wit
Meanwhile, in Cambridge a very different situation obtained. The university was much less High Church and more latitudinarian than Oxford. In the 1770s, a move to abandon subscription to the Thirty-Nine Articles had only narrowly failed, and the requirement was now attached to graduation, rather than matriculation as at Oxford. In a period when it was very common to attend university without graduating, this must have led to significant differences in the climates of opinion in the two institutions. In the same decade, a campaign by John Jebb to introduce a university examination including classics, from which noblemen were not to be exempted, had failed by the narrowest of margins. In 1800 Cambridge already had an honours examination whose roots went back eighty or ninety years, but it was dominated by mathematics. Undergraduates who excelled in classics could find recognition only within colleges or by winning one of the university prizes and scholarships, many of which were hedged with entry restrictions, irregularly available and almost entirely confined to Latin and Greek composition. As at Oxford, the interaction between college and university was important, but here the university’s academic life was dominated by two colleges, Trinity and St John’s, which were much larger than the rest. Further, the tension between collegiate classics and university mathematics was replayed at collegiate level in the rivalry between Trinity, whose great strength was in classics, and St John’s, the leading centre of mathematics. James Henry Monk, who succeeded Richard Porson as Regius Professor of Greek after the latter’s death in 1808, campaigned or the creation of a university classical examination but was blocked by the Johnian mathematicians, and by members of other colleges suspicious of Trinity expansionism. Not until Christopher Wordsworth became first Master of Trinity of 1820, then Vice-Chancellor of the university in the following year, did movement begin. The Classical Tripos was set up in 1822 and first examined in 1824. The compromises necessary to get it accepted were plain in its rules: this was a voluntary examination, to be taken after the mathematical test and open only to those who scored high honours in mathematics. Another new examination set up at the same time, the Previous Examination, was wide-ranging in subject matter and also compulsory for those who intended honours. In Oxford terms it came somewhere between Responsions, introduced in 1808, and Honour Moderations, a creation of the 1850 reforms.
Until the first Classical Tripos examination was held in 1824, the only university examination in Cambridge was the Senate House Examination, dominated by mathematics, which had evolved from the early eighteenth century, and whose lists of Wranglers, Senior Optimes and Junior Optimes (first, second and third class honours men) had first been published in the 1750s. The examination had begun as an add-on to the traditional oral disputations, but had gradually usurped their place, and by the late eighteenth century had become a rigorous and intensive test, centred on Newtonian mathematical physics. Partly because of its subject matter, it had become an almost entirely written examination. The atmosphere of the examination room, so familiar to us moderns but then so strange, was captured in a vivid account in the 1802 Cambridge University Calendar:
Immediately after the University clock has struck eight, the names are called over… The classes to be examined are called out, and proceed to their appointed tables, where they find pens, ink, and paper provided in great abundance… They young men hear propositions or Questions delivered by the examiners; they instantly apply themselves… All is silence; nothing heard save the voice of the Examiners; or the gentle request of some one, who may wish a repetition of the enunciation. It requires every person to use the utmost dispatch; for as soon as the Examiners perceive that any one has finished his paper, and subscribed his name to it, another Question is immediately given.
What is being described is a vast impersonal machine – a sorting and grading machine. Later in the century, in its developed form, it was seen by some as a kind of monster: in 1867 John Seeley declared that ‘Cambridge is like a country invaded by the Sphinx. To answer the monster’s conundrums has become the one absorbing occupation’. But (to return to the description of 1802) like any well-oiled machine, it runs with little noise: ‘All is silence.’ The implied contrast here, I believe, is not only with the college examinations and the oral disputations which still preceded the written examination, but also with the Oxford examinations in Literae Humaniores, which had been established in 1800 and first held in December 1801, and which were both public and entirely viva voce. The other obvious difference was that the Cambridge examinations were almost entirely mathematical, while at Oxford classics was also tested, along with law and Hebrew (maths and science were hived off to a separate examination in 1807).
Oxford undergraduates could choose which books to bring up to be tested on, were examined orally, and were not in competition with one another – all or none might be in the first class, for example. There are famous stories of outstanding performances. In 1810 Sir William Hamilton offered a large number of books, was examined for twelve hours over two days, and at the end was publicly thanked by his examiners. In 1831 Gladstone’s examiner tried to change the subject at one point, only to be told firmly that the examinee wanted to pursue it further. Only in the late 1820s did the sheer weight of work force the introduction of printed papers and written answers. The use of books contrasted strikingly with the Cantabrigian emphasis on translation into and out of Latin and Greek, a skill which at its height was described by Percy Gardner as ‘translating through a brick wall’. I am remanded of the reputation of British orchestral players as being supremely gifted sight-readers. That may in part be the product of limited rehearsal time; the Cantabs however were rigorously rehearsed in reading passages at sight. Henry Fynes Clinton was sure that the Oxford method was better, and denounced the Cantabs’ way as leading to superficiality. John Conington, first holder of the Oxford Latin Chair, had this to say in 1843:
Cambridge… imparts an education, valuable not so much for itself, as for the excellent discipline which prepares the mind to pass from the investigation of abstract intellectual truth to the contemplation of moral subjects. Oxford, on the contrary, seeks without any such medium to arrive at the higher ground at once… leading the mind, before it has been sufficiently disciplined, to investigate the highest and most sacred subjects at once.
That was written while Conington was still in the sixth form at Rugby; a school which itself seen in some quarters as producing over-moralised young men – in short, prigs. The well-oiled machine described in the 1802 Cambridge Calendar was famous, or notorious, for its rigour: it was no respecter of persons. This rigorous, neutrality was one of the features emphasised in 1808 by Benjamin Newton, a Cambridge man who at the time held a rural living near Bath. Asked by a fried to which of the two universities he should send his son, Newton wrote him a letter designed to show the superiority of Cambridge. This he published as preface to a list of ‘the names on the Cambridge triposes’ – that being the little of his pamphlet. To the rule of intellect and the intense competition for tripos places in his old university, he contrasts the more leisurely pace of oral examinations at Oxford.
What of classics specifically? Newton observes that in Cambridge ‘Opportunities are afforded by Browne’ s Medals, and writing verses for the Triposes, of bringing under-graduates very early into repute as classical scholars’ (xvii). He adds that Cambridge has more prizes to give than Oxford. When Newton wrote only two awards were available: the Craven scholarships (first awarded in 1649), tenable for fourteen years as at Cambridge, and the Chancellor’s Latin verse prize (first awarded in 1769) – a Latin essay prize was added in 1810. The other prizes and scholarships familiar from the curricula vitae of men like Gilbert Murray, Arthur Godley and Tommy Higham all come later: Ireland 1825; Herford (Latin) 1835; Gaisford (Greek) 1857. And until 1858 preference for Craven studentships was shown to founder’s kin – some of whom had decidedly flimsy claims to the status.
Now Newton is clearly not a neutral wit
0/5000
On the other hand, the French Revolution had not gone unnoticed in England, nor had the Terror, and the moral alarms they generated rein-forced conservative views in England. The discussions in Oxford which led to the examination statute of 1880 setting up an honours degree examination were fuelled by a concern for discipline as well as learning. Soon afterwards, the noticeable rise in admissions between 1800 and 1825 will have fuelled concerns at the prospect of large numbers of unemployed educated men ripe for radical thinking and activity. The 1800 statute which set up the examination in Literae Humaniores and Scientia Naturalis in Oxford thus responded to concerns about social order as well as academic discipline: its aim was in part at least to create a control system. But it also represented the extension to the whole university of teaching and examining systems already in place in some of the leading colleges, Christ Church, Balliol and Oriel; nor should we forget Corpus Christi, which introduced rigorous fellowship examinations at just this point. And the withering of the higher faculties of theology, law and medicine meant that the curriculum transplanted from the colleges to the new university examinations was dominated by classics.
Meanwhile, in Cambridge a very different situation obtained. The university was much less High Church and more latitudinarian than Oxford. In the 1770s, a move to abandon subscription to the Thirty-Nine Articles had only narrowly failed, and the requirement was now attached to graduation, rather than matriculation as at Oxford. In a period when it was very common to attend university without graduating, this must have led to significant differences in the climates of opinion in the two institutions. In the same decade, a campaign by John Jebb to introduce a university examination including classics, from which noblemen were not to be exempted, had failed by the narrowest of margins. In 1800 Cambridge already had an honours examination whose roots went back eighty or ninety years, but it was dominated by mathematics. Undergraduates who excelled in classics could find recognition only within colleges or by winning one of the university prizes and scholarships, many of which were hedged with entry restrictions, irregularly available and almost entirely confined to Latin and Greek composition. As at Oxford, the interaction between college and university was important, but here the university’s academic life was dominated by two colleges, Trinity and St John’s, which were much larger than the rest. Further, the tension between collegiate classics and university mathematics was replayed at collegiate level in the rivalry between Trinity, whose great strength was in classics, and St John’s, the leading centre of mathematics. James Henry Monk, who succeeded Richard Porson as Regius Professor of Greek after the latter’s death in 1808, campaigned or the creation of a university classical examination but was blocked by the Johnian mathematicians, and by members of other colleges suspicious of Trinity expansionism. Not until Christopher Wordsworth became first Master of Trinity of 1820, then Vice-Chancellor of the university in the following year, did movement begin. The Classical Tripos was set up in 1822 and first examined in 1824. The compromises necessary to get it accepted were plain in its rules: this was a voluntary examination, to be taken after the mathematical test and open only to those who scored high honours in mathematics. Another new examination set up at the same time, the Previous Examination, was wide-ranging in subject matter and also compulsory for those who intended honours. In Oxford terms it came somewhere between Responsions, introduced in 1808, and Honour Moderations, a creation of the 1850 reforms.
Until the first Classical Tripos examination was held in 1824, the only university examination in Cambridge was the Senate House Examination, dominated by mathematics, which had evolved from the early eighteenth century, and whose lists of Wranglers, Senior Optimes and Junior Optimes (first, second and third class honours men) had first been published in the 1750s. The examination had begun as an add-on to the traditional oral disputations, but had gradually usurped their place, and by the late eighteenth century had become a rigorous and intensive test, centred on Newtonian mathematical physics. Partly because of its subject matter, it had become an almost entirely written examination. The atmosphere of the examination room, so familiar to us moderns but then so strange, was captured in a vivid account in the 1802 Cambridge University Calendar:
Immediately after the University clock has struck eight, the names are called over… The classes to be examined are called out, and proceed to their appointed tables, where they find pens, ink, and paper provided in great abundance… They young men hear propositions or Questions delivered by the examiners; they instantly apply themselves… All is silence; nothing heard save the voice of the Examiners; or the gentle request of some one, who may wish a repetition of the enunciation. It requires every person to use the utmost dispatch; for as soon as the Examiners perceive that any one has finished his paper, and subscribed his name to it, another Question is immediately given.
What is being described is a vast impersonal machine – a sorting and grading machine. Later in the century, in its developed form, it was seen by some as a kind of monster: in 1867 John Seeley declared that ‘Cambridge is like a country invaded by the Sphinx. To answer the monster’s conundrums has become the one absorbing occupation’. But (to return to the description of 1802) like any well-oiled machine, it runs with little noise: ‘All is silence.’ The implied contrast here, I believe, is not only with the college examinations and the oral disputations which still preceded the written examination, but also with the Oxford examinations in Literae Humaniores, which had been established in 1800 and first held in December 1801, and which were both public and entirely viva voce. The other obvious difference was that the Cambridge examinations were almost entirely mathematical, while at Oxford classics was also tested, along with law and Hebrew (maths and science were hived off to a separate examination in 1807).
Oxford undergraduates could choose which books to bring up to be tested on, were examined orally, and were not in competition with one another – all or none might be in the first class, for example. There are famous stories of outstanding performances. In 1810 Sir William Hamilton offered a large number of books, was examined for twelve hours over two days, and at the end was publicly thanked by his examiners. In 1831 Gladstone’s examiner tried to change the subject at one point, only to be told firmly that the examinee wanted to pursue it further. Only in the late 1820s did the sheer weight of work force the introduction of printed papers and written answers. The use of books contrasted strikingly with the Cantabrigian emphasis on translation into and out of Latin and Greek, a skill which at its height was described by Percy Gardner as ‘translating through a brick wall’. I am remanded of the reputation of British orchestral players as being supremely gifted sight-readers. That may in part be the product of limited rehearsal time; the Cantabs however were rigorously rehearsed in reading passages at sight. Henry Fynes Clinton was sure that the Oxford method was better, and denounced the Cantabs’ way as leading to superficiality. John Conington, first holder of the Oxford Latin Chair, had this to say in 1843:
Cambridge… imparts an education, valuable not so much for itself, as for the excellent discipline which prepares the mind to pass from the investigation of abstract intellectual truth to the contemplation of moral subjects. Oxford, on the contrary, seeks without any such medium to arrive at the higher ground at once… leading the mind, before it has been sufficiently disciplined, to investigate the highest and most sacred subjects at once.
That was written while Conington was still in the sixth form at Rugby; a school which itself seen in some quarters as producing over-moralised young men – in short, prigs. The well-oiled machine described in the 1802 Cambridge Calendar was famous, or notorious, for its rigour: it was no respecter of persons. This rigorous, neutrality was one of the features emphasised in 1808 by Benjamin Newton, a Cambridge man who at the time held a rural living near Bath. Asked by a fried to which of the two universities he should send his son, Newton wrote him a letter designed to show the superiority of Cambridge. This he published as preface to a list of ‘the names on the Cambridge triposes’ – that being the little of his pamphlet. To the rule of intellect and the intense competition for tripos places in his old university, he contrasts the more leisurely pace of oral examinations at Oxford.
What of classics specifically? Newton observes that in Cambridge ‘Opportunities are afforded by Browne’ s Medals, and writing verses for the Triposes, of bringing under-graduates very early into repute as classical scholars’ (xvii). He adds that Cambridge has more prizes to give than Oxford. When Newton wrote only two awards were available: the Craven scholarships (first awarded in 1649), tenable for fourteen years as at Cambridge, and the Chancellor’s Latin verse prize (first awarded in 1769) – a Latin essay prize was added in 1810. The other prizes and scholarships familiar from the curricula vitae of men like Gilbert Murray, Arthur Godley and Tommy Higham all come later: Ireland 1825; Herford (Latin) 1835; Gaisford (Greek) 1857. And until 1858 preference for Craven studentships was shown to founder’s kin – some of whom had decidedly flimsy claims to the status.
Now Newton is clearly not a neutral wit
Meanwhile, in Cambridge a very different situation obtained. The university was much less High Church and more latitudinarian than Oxford. In the 1770s, a move to abandon subscription to the Thirty-Nine Articles had only narrowly failed, and the requirement was now attached to graduation, rather than matriculation as at Oxford. In a period when it was very common to attend university without graduating, this must have led to significant differences in the climates of opinion in the two institutions. In the same decade, a campaign by John Jebb to introduce a university examination including classics, from which noblemen were not to be exempted, had failed by the narrowest of margins. In 1800 Cambridge already had an honours examination whose roots went back eighty or ninety years, but it was dominated by mathematics. Undergraduates who excelled in classics could find recognition only within colleges or by winning one of the university prizes and scholarships, many of which were hedged with entry restrictions, irregularly available and almost entirely confined to Latin and Greek composition. As at Oxford, the interaction between college and university was important, but here the university’s academic life was dominated by two colleges, Trinity and St John’s, which were much larger than the rest. Further, the tension between collegiate classics and university mathematics was replayed at collegiate level in the rivalry between Trinity, whose great strength was in classics, and St John’s, the leading centre of mathematics. James Henry Monk, who succeeded Richard Porson as Regius Professor of Greek after the latter’s death in 1808, campaigned or the creation of a university classical examination but was blocked by the Johnian mathematicians, and by members of other colleges suspicious of Trinity expansionism. Not until Christopher Wordsworth became first Master of Trinity of 1820, then Vice-Chancellor of the university in the following year, did movement begin. The Classical Tripos was set up in 1822 and first examined in 1824. The compromises necessary to get it accepted were plain in its rules: this was a voluntary examination, to be taken after the mathematical test and open only to those who scored high honours in mathematics. Another new examination set up at the same time, the Previous Examination, was wide-ranging in subject matter and also compulsory for those who intended honours. In Oxford terms it came somewhere between Responsions, introduced in 1808, and Honour Moderations, a creation of the 1850 reforms.
Until the first Classical Tripos examination was held in 1824, the only university examination in Cambridge was the Senate House Examination, dominated by mathematics, which had evolved from the early eighteenth century, and whose lists of Wranglers, Senior Optimes and Junior Optimes (first, second and third class honours men) had first been published in the 1750s. The examination had begun as an add-on to the traditional oral disputations, but had gradually usurped their place, and by the late eighteenth century had become a rigorous and intensive test, centred on Newtonian mathematical physics. Partly because of its subject matter, it had become an almost entirely written examination. The atmosphere of the examination room, so familiar to us moderns but then so strange, was captured in a vivid account in the 1802 Cambridge University Calendar:
Immediately after the University clock has struck eight, the names are called over… The classes to be examined are called out, and proceed to their appointed tables, where they find pens, ink, and paper provided in great abundance… They young men hear propositions or Questions delivered by the examiners; they instantly apply themselves… All is silence; nothing heard save the voice of the Examiners; or the gentle request of some one, who may wish a repetition of the enunciation. It requires every person to use the utmost dispatch; for as soon as the Examiners perceive that any one has finished his paper, and subscribed his name to it, another Question is immediately given.
What is being described is a vast impersonal machine – a sorting and grading machine. Later in the century, in its developed form, it was seen by some as a kind of monster: in 1867 John Seeley declared that ‘Cambridge is like a country invaded by the Sphinx. To answer the monster’s conundrums has become the one absorbing occupation’. But (to return to the description of 1802) like any well-oiled machine, it runs with little noise: ‘All is silence.’ The implied contrast here, I believe, is not only with the college examinations and the oral disputations which still preceded the written examination, but also with the Oxford examinations in Literae Humaniores, which had been established in 1800 and first held in December 1801, and which were both public and entirely viva voce. The other obvious difference was that the Cambridge examinations were almost entirely mathematical, while at Oxford classics was also tested, along with law and Hebrew (maths and science were hived off to a separate examination in 1807).
Oxford undergraduates could choose which books to bring up to be tested on, were examined orally, and were not in competition with one another – all or none might be in the first class, for example. There are famous stories of outstanding performances. In 1810 Sir William Hamilton offered a large number of books, was examined for twelve hours over two days, and at the end was publicly thanked by his examiners. In 1831 Gladstone’s examiner tried to change the subject at one point, only to be told firmly that the examinee wanted to pursue it further. Only in the late 1820s did the sheer weight of work force the introduction of printed papers and written answers. The use of books contrasted strikingly with the Cantabrigian emphasis on translation into and out of Latin and Greek, a skill which at its height was described by Percy Gardner as ‘translating through a brick wall’. I am remanded of the reputation of British orchestral players as being supremely gifted sight-readers. That may in part be the product of limited rehearsal time; the Cantabs however were rigorously rehearsed in reading passages at sight. Henry Fynes Clinton was sure that the Oxford method was better, and denounced the Cantabs’ way as leading to superficiality. John Conington, first holder of the Oxford Latin Chair, had this to say in 1843:
Cambridge… imparts an education, valuable not so much for itself, as for the excellent discipline which prepares the mind to pass from the investigation of abstract intellectual truth to the contemplation of moral subjects. Oxford, on the contrary, seeks without any such medium to arrive at the higher ground at once… leading the mind, before it has been sufficiently disciplined, to investigate the highest and most sacred subjects at once.
That was written while Conington was still in the sixth form at Rugby; a school which itself seen in some quarters as producing over-moralised young men – in short, prigs. The well-oiled machine described in the 1802 Cambridge Calendar was famous, or notorious, for its rigour: it was no respecter of persons. This rigorous, neutrality was one of the features emphasised in 1808 by Benjamin Newton, a Cambridge man who at the time held a rural living near Bath. Asked by a fried to which of the two universities he should send his son, Newton wrote him a letter designed to show the superiority of Cambridge. This he published as preface to a list of ‘the names on the Cambridge triposes’ – that being the little of his pamphlet. To the rule of intellect and the intense competition for tripos places in his old university, he contrasts the more leisurely pace of oral examinations at Oxford.
What of classics specifically? Newton observes that in Cambridge ‘Opportunities are afforded by Browne’ s Medals, and writing verses for the Triposes, of bringing under-graduates very early into repute as classical scholars’ (xvii). He adds that Cambridge has more prizes to give than Oxford. When Newton wrote only two awards were available: the Craven scholarships (first awarded in 1649), tenable for fourteen years as at Cambridge, and the Chancellor’s Latin verse prize (first awarded in 1769) – a Latin essay prize was added in 1810. The other prizes and scholarships familiar from the curricula vitae of men like Gilbert Murray, Arthur Godley and Tommy Higham all come later: Ireland 1825; Herford (Latin) 1835; Gaisford (Greek) 1857. And until 1858 preference for Craven studentships was shown to founder’s kin – some of whom had decidedly flimsy claims to the status.
Now Newton is clearly not a neutral wit
Μεταφράζονται, παρακαλώ περιμένετε..
Από την άλλη πλευρά, η Γαλλική Επανάσταση δεν είχε περάσει απαρατήρητη στην Αγγλία, ούτε είχε τον τρόμο, και τα ηθικά συναγερμοί που δημιουργούνται χαλιναγωγήσει-ανάγκασε συντηρητικές απόψεις στην Αγγλία. Οι συζητήσεις στην Οξφόρδη που οδήγησαν στην εξέταση καταστατικό του 1880 για τη σύσταση εξέταση πτυχίο πυροδοτήθηκαν από μια ανησυχία για την πειθαρχία καθώς και της εκμάθησης. Λίγο αργότερα, η αισθητή αύξηση των εισαγωγών μεταξύ 1800 και 1825 θα έχουν προκαλέσει ανησυχίες για την προοπτική του μεγάλου αριθμού των ανέργων μορφωμένοι άνδρες ώριμες για ριζοσπαστική σκέψη και δράση. Το 1800 καταστατικό, το οποίο συστάθηκε με την εξέταση στο Literae Humaniores και Scientia Naturalis στην Οξφόρδη έτσι απάντησε στις ανησυχίες σχετικά με την κοινωνική τάξη, καθώς και την ακαδημαϊκή πειθαρχία: στόχος της ήταν εν μέρει τουλάχιστον να δημιουργήσει ένα σύστημα ελέγχου. Αλλά ταυτόχρονα και την επέκταση σε ολόκληρη την πανεπιστημιακή διδασκαλία και την εξέταση των συστημάτων που ήδη υπάρχουν σε ορισμένες από τις κορυφαίες σχολές, Εκκλησία του Χριστού, Balliol και Oriel? ούτε πρέπει να ξεχνάμε Κόρπους Κρίστι, η οποία εισήγαγε αυστηρές εξετάσεις υποτροφιών σε μόλις αυτό το σημείο. Και ο μαρασμός των ανώτερων σχολών της θεολογίας, του δικαίου και της ιατρικής σήμαινε ότι το πρόγραμμα σπουδών μεταμοσχεύονται από τα κολέγια στις νέες πανεπιστημιακές εξετάσεις κυριαρχείται από κλασικά.
Εν τω μεταξύ, στο Cambridge μια πολύ διαφορετική κατάσταση που λαμβάνονται. Το πανεπιστήμιο ήταν κατά πολύ μικρότερη εκκλησία και πιο ελευθεριόφρων από την Οξφόρδη. Στη δεκαετία του 1770, μια κίνηση να εγκαταλείψουν την εγγραφή στους Τριάντα εννέα άρθρα είχαν μόνο στενά αποτύχει, και η απαίτηση αυτή αποδίδεται σήμερα στην αποφοίτηση, αντί εγγραφής όπως στην Οξφόρδη. Σε μια περίοδο που δεν ήταν πολύ κοινό να πάει στο πανεπιστήμιο, χωρίς την αποφοίτησή του, αυτό πρέπει να οδηγήσει σε σημαντικές διαφορές στα κλίματα της γνώμης στα δύο όργανα. Στην ίδια δεκαετία, η εκστρατεία του John Jebb να εισαγάγει ένα πανεπιστήμιο εξέταση συμπεριλαμβανομένων κλασικά, από την οποία δεν πρέπει να εξαιρούνται ευγενείς, είχε αποτύχει από το στενότερο των περιθωρίων. Το 1800 Cambridge είχε ήδη μια εξέταση τιμά οποίων οι ρίζες πήγε πίσω ογδόντα ή ενενήντα χρόνια, αλλά κυριαρχείται από τα μαθηματικά. Προπτυχιακοί φοιτητές που διακρίθηκαν σε κλασικά μπορούσε να βρει αναγνώριση μόνο στο πλαίσιο των σωμάτων ή κερδίζοντας ένα από τα βραβεία και τις υποτροφίες του πανεπιστημίου, πολλές από τις οποίες αντισταθμίστηκαν με περιορισμούς εισόδου, ακανόνιστα διαθέσιμη και σχεδόν εξ ολοκλήρου περιορίζεται στα Λατινικά και Ελληνικά σύνθεση. Όπως και στην Οξφόρδη, η αλληλεπίδραση μεταξύ κολέγιο και το πανεπιστήμιο ήταν σημαντικό, αλλά εδώ την ακαδημαϊκή ζωή του πανεπιστημίου κυριαρχείται από δύο σώματα, Τριάδας και του Αγίου Ιωάννη, η οποία ήταν πολύ μεγαλύτερα από ό, τι τα υπόλοιπα. Περαιτέρω, η ένταση μεταξύ των κλασικών συλλογικότητα και πανεπιστήμιο μαθηματικά επαναλήφθηκε σε συλλογικό επίπεδο στην αντιπαλότητα μεταξύ Αγίας Τριάδας, του οποίου η μεγάλη δύναμη ήταν σε κλασικά, και του Αγίου Ιωάννη, το κορυφαίο κέντρο των μαθηματικών. James Henry μοναχό, ο οποίος διαδέχθηκε τον Richard Porson ως Regius καθηγητής Ελληνικής μετά το θάνατο του τελευταίου το 1808, αγωνίστηκε ή τη δημιουργία ενός πανεπιστημίου κλασική εξέταση, αλλά εμποδίστηκε από ιωάννεια μαθηματικοί, και από μέλη άλλων σωμάτων ύποπτες της Αγίας Τριάδας επεκτατισμού. Όχι μέχρι Christopher Wordsworth έγινε ο πρώτος Δάσκαλος του Trinity του 1820, τότε Πρύτανης του πανεπιστημίου το επόμενο έτος, έκανε αρχίσει κίνηση. Η κλασική Tripos ιδρύθηκε το 1822 και η πρώτη που εξετάστηκαν το 1824. Η αναγκαίους συμβιβασμούς για να το πάρει αποδεκτές ήταν απλό στους κανόνες του: αυτή ήταν μια εθελοντική εξέταση, που πρέπει να ληφθούν μετά την μαθηματική δοκιμή και ανοιχτή μόνο σε όσους υψηλή βαθμολογία τιμητικές διακρίσεις μαθηματικά. Μια άλλη νέα εξέταση που έχει συσταθεί κατά το ίδιο χρονικό διάστημα, την προηγούμενη εξέταση, ήταν ευρείας κλίμακας στο θέμα και επίσης υποχρεωτική για όσους προορίζονται τιμά. Από την άποψη της Οξφόρδης ήρθε κάπου μεταξύ Responsions, το οποίο εισήχθη το 1808, και Τιμής Moderations, μια δημιουργία της δεκαετίας του 1850 οι μεταρρυθμίσεις.
Μέχρι το πρώτο Κλασική Tripos εξέταση πραγματοποιήθηκε το 1824, το μόνο πανεπιστήμιο εξετάσεις στο Cambridge ήταν η Γερουσία εξέταση σπίτι, που κυριαρχείται από τα μαθηματικά , η οποία είχε εξελιχθεί από τις αρχές του δέκατου όγδοου αιώνα, και των οποίων οι κατάλογοι των Wranglers, Ανώτερος Optimes και Τζούνιορ Optimes (πρώτη, δεύτερη και τρίτη κατηγορίας τιμά τους άνδρες) είχαν προηγουμένως δημοσιευθεί στην δεκαετία του 1750. Η εξέταση είχε αρχίσει ως ένα add-on για τις παραδοσιακές προφορικές αντιπαραθέσεις, αλλά είχε σφετεριστεί σταδιακά τη θέση τους, καθώς και από τα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα, είχε γίνει μια αυστηρή και εντατική δοκιμή, με επίκεντρο την Νευτώνεια μαθηματική φυσική. Εν μέρει λόγω του αντικειμένου της, είχε γίνει σχεδόν εξ ολοκλήρου γραπτή εξέταση. Η ατμόσφαιρα του δωματίου εξέτασης, τόσο οικεία σε μας τους σύγχρονους, αλλά στη συνέχεια τόσο παράξενο, συνελήφθη σε μια ζωντανή λογαριασμό στο Πανεπιστήμιο του Cambridge 1802 Ημερολόγιο:
Αμέσως μετά το ρολόι Πανεπιστήμιο έχει χτυπήσει οκτώ, τα ονόματα που ονομάζεται πάνω ... Οι κατηγορίες που πρέπει να εξεταστούν Οι φώναξε, και να προχωρήσει σε διορίζονται τραπέζια τους, όπου βρίσκουν στυλό, μελάνι, χαρτί και παρέχεται σε μεγάλη αφθονία ... Οι νέοι άνδρες ακούω προτάσεις ή ερωτήσεις που παραδίδονται από τους εξεταστές? εφαρμόζουν αυτοί οι ίδιοι αμέσως ... Όλα είναι σιωπή? τίποτα δεν ακούγεται σώσει τη φωνή των εξεταστών? ή το απαλό αίτημα των περίπου ένα, που μπορεί να επιθυμούν την επανάληψη της εκφοράς. Απαιτεί κάθε ενδιαφερόμενο να χρησιμοποιήσει την μέγιστη δυνατή ταχύτητα? . για μόλις οι εξεταστές αντιλαμβάνονται ότι κάποιος έχει τελειώσει το χαρτί του, και συνυπέγραψαν το όνομά του σε αυτό, ένα άλλο ερώτημα είναι αμέσως δίνεται
Αυτό που περιγράφεται είναι μια μεγάλη απρόσωπη μηχανή - μια μηχανή διαλογής και ταξινόμησης. Αργότερα στον αιώνα, σε αναπτυγμένη μορφή της, θεωρήθηκε από κάποιους ως ένα είδος τέρας: το 1867 ο John Seeley δήλωσε ότι «Cambridge είναι σαν μια χώρα εισέβαλε από τη Σφίγγα. Για να απαντήσετε αινίγματα του τέρατος, έχει γίνει το ένα απορρόφηση κατοχή ». Αλλά (για να επιστρέψετε στην περιγραφή του 1802), όπως και κάθε καλολαδωμένη μηχανή, τρέχει με λίγο θόρυβο: «Όλα είναι σιωπή». Η σιωπηρή αντίθεση εδώ, πιστεύω, δεν είναι μόνο με τις εξετάσεις κολέγιο και τις προφορικές αντιπαραθέσεις οι οποίες εξακολουθούν να προηγηθεί η γραπτή εξέταση, αλλά και με τις εξετάσεις της Οξφόρδης στην Literae Humaniores, η οποία είχε ιδρυθεί το 1800 και πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά το Δεκέμβριο του 1801 και η οποία ήταν και οι δύο κοινό και εντελώς βοής. Η άλλη προφανής διαφορά ήταν ότι οι εξετάσεις Cambridge ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου μαθηματικών, ενώ σε κλασικά Οξφόρδη ελέγχθηκε επίσης, μαζί με το νόμο και τα εβραϊκά (μαθηματικά και την επιστήμη ήταν αποσπώνται σε μια χωριστή εξέταση το 1807).
Οξφόρδη φοιτητές θα μπορούν να επιλέγουν ποια βιβλία να φέρει μέχρι να δοκιμαστεί σε, εξετάστηκαν από το στόμα, και δεν ήταν σε ανταγωνισμό με ένα άλλο - όλα ή κανένα μπορούσε να είναι στην πρώτη θέση, για παράδειγμα. Υπάρχουν διάσημα ιστορίες των εξαιρετικών επιδόσεων. Το 1810 ο Sir William Hamilton προσφέρει ένα μεγάλο αριθμό βιβλίων, εξετάστηκε για δώδεκα ώρες πάνω από δύο ημέρες, και στο τέλος ήταν ευχαρίστησε δημοσίως από τους εξεταστές του. Το 1831 εξεταστής του Gladstone προσπάθησε να αλλάξει το θέμα σε ένα σημείο, μόνο για να πει κατηγορηματικά ότι ο εξεταζόμενος ήθελε να συνεχίσει περαιτέρω. Μόνο στα τέλη της δεκαετίας του 1820 έκανε το καθαρό βάρος του εργατικού δυναμικού, η εισαγωγή του σε έντυπη και γραπτές απαντήσεις. Η χρήση των βιβλίων αντίθεση εντυπωσιακά με την Cantabrigian έμφαση στη μετάφραση μέσα και έξω από τα λατινικά και ελληνικά, μια ικανότητα που στο ύψος του περιγράφεται από τον Percy Gardner ως «μετάφραση μέσα από έναν τοίχο». Είμαι τελεί τη φήμη της βρετανικής ορχηστρικά παίκτες ως εξαιρετικά προικισμένος θέαμα-αναγνώστες. Αυτό μπορεί εν μέρει να είναι το προϊόν του περιορισμένου χρόνου πρόβα? οι Cantabs όμως ήταν αυστηρά πρόβα στην ανάγνωση αποσπασμάτων σε θέαμα. Henry Fynes Κλίντον ήταν σίγουρος ότι η μέθοδος της Οξφόρδης ήταν καλύτερη, και κατήγγειλε τον τρόπο των Cantabs ως οδηγεί σε επιπολαιότητα. John Conington, πρώτος κάτοχος του προέδρου της Οξφόρδης λατινικά, είχε να πει το 1843:
Cambridge ... προσδίδει μια εκπαίδευση, πολύτιμο όχι τόσο για την ίδια, όπως και για την άριστη πειθαρχία που προετοιμάζει το μυαλό να περάσει από την έρευνα της αφηρημένης πνευματικής αλήθειας η ενατένιση των ηθικών θεμάτων. Οξφόρδη, αντίθετα, επιδιώκει χωρίς τέτοιο μέσο για να φτάσει στο υψηλότερο έδαφος με τη μία ... οδηγώντας το μυαλό, πριν καταστεί αρκετά πειθαρχημένοι, να διερευνήσει τις πιο ψηλό και ιερό θέματα ταυτόχρονα.
Αυτό γράφτηκε ενώ Conington ήταν ακόμα σε η έκτη μορφή ράγκμπι? Ένα σχολείο που η ίδια από ορισμένες πλευρές ως παραγωγή υπερ-moralised νέων ανδρών - εν ολίγοις, prigs. Η καλολαδωμένη μηχανή που περιγράφεται στο 1802 Cambridge Ημερολόγιο ήταν γνωστή, ή διαβόητη, για την αυστηρότητα του: δεν ήταν εκτιμών προσώπων. Αυτή η αυστηρή, η ουδετερότητα ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά τόνισε το 1808 από τον Benjamin Newton, ο άνθρωπος του Cambridge ο οποίος κατά το χρόνο που πραγματοποιήθηκε σε αγροτική ζωή κοντά στο Bath. Ερωτηθείς από τηγανισμένα σε ποιο από τα δύο πανεπιστήμια θα πρέπει να στείλει το γιο του, τον Newton έγραψε μια επιστολή σχεδιάστηκε για να δείξει την ανωτερότητα του Cambridge. Αυτό που δημοσιεύθηκε ως πρόλογος σε μια λίστα από «τα ονόματα των triposes Cambridge» - ότι είναι το μικρό του το φυλλάδιό του. Για τον κανόνα του διάνοιας και ο έντονος ανταγωνισμός για τις θέσεις Tripos το παλιό πανεπιστήμιο του, αντιπαραθέτει την πιο χαλαρό ρυθμό των προφορικών εξετάσεων στην Οξφόρδη.
Τι από τα κλασικά συγκεκριμένα; Newton παρατηρεί ότι στο Cambridge «Ευκαιρίες παρέχεται από Browne« Μετάλλια s, και να γράφει στίχους για τα Triposes, να φέρει υπό-απόφοιτοι από πολύ νωρίς σε φήμη ως φιλόλογοι »(XVII). Προσθέτει ότι η Cambridge έχει περισσότερα βραβεία να δώσει από την Οξφόρδη. Όταν ο Νεύτωνας έγραψε μόνο δύο βραβεία ήταν διαθέσιμα: οι υποτροφίες Craven (πρώτη απονεμηθεί το 1649), μπορεί να υποστηριχθεί εδώ και δεκατέσσερα χρόνια στο Cambridge, και τη Λατινική βραβείο στίχο της Καγκελαρίας (πρώτη απονεμηθεί το 1769) - ένα λατινικό βραβείο δοκιμίου προστέθηκε το 1810. Το άλλα βραβεία και υποτροφίες εξοικειωμένοι από τα βιογραφικά σημειώματα των ανδρών, όπως ο Gilbert Murray, ο Arthur Godley και Tommy Higham όλα έρχονται αργότερα: Ιρλανδία 1825? Herford (Λατινικά) 1835? Gaisford (Ελληνικά) 1857. Και μέχρι το 1858 προτίμησης για Craven υποτροφίες φάνηκε να σόι ιδρυτή - μερικοί από τους οποίους είχαν αναμφισβήτητα σαθρή αξιώσεις για την κατάσταση.
Τώρα Newton σαφώς δεν είναι μια ουδέτερη πνεύμα
Εν τω μεταξύ, στο Cambridge μια πολύ διαφορετική κατάσταση που λαμβάνονται. Το πανεπιστήμιο ήταν κατά πολύ μικρότερη εκκλησία και πιο ελευθεριόφρων από την Οξφόρδη. Στη δεκαετία του 1770, μια κίνηση να εγκαταλείψουν την εγγραφή στους Τριάντα εννέα άρθρα είχαν μόνο στενά αποτύχει, και η απαίτηση αυτή αποδίδεται σήμερα στην αποφοίτηση, αντί εγγραφής όπως στην Οξφόρδη. Σε μια περίοδο που δεν ήταν πολύ κοινό να πάει στο πανεπιστήμιο, χωρίς την αποφοίτησή του, αυτό πρέπει να οδηγήσει σε σημαντικές διαφορές στα κλίματα της γνώμης στα δύο όργανα. Στην ίδια δεκαετία, η εκστρατεία του John Jebb να εισαγάγει ένα πανεπιστήμιο εξέταση συμπεριλαμβανομένων κλασικά, από την οποία δεν πρέπει να εξαιρούνται ευγενείς, είχε αποτύχει από το στενότερο των περιθωρίων. Το 1800 Cambridge είχε ήδη μια εξέταση τιμά οποίων οι ρίζες πήγε πίσω ογδόντα ή ενενήντα χρόνια, αλλά κυριαρχείται από τα μαθηματικά. Προπτυχιακοί φοιτητές που διακρίθηκαν σε κλασικά μπορούσε να βρει αναγνώριση μόνο στο πλαίσιο των σωμάτων ή κερδίζοντας ένα από τα βραβεία και τις υποτροφίες του πανεπιστημίου, πολλές από τις οποίες αντισταθμίστηκαν με περιορισμούς εισόδου, ακανόνιστα διαθέσιμη και σχεδόν εξ ολοκλήρου περιορίζεται στα Λατινικά και Ελληνικά σύνθεση. Όπως και στην Οξφόρδη, η αλληλεπίδραση μεταξύ κολέγιο και το πανεπιστήμιο ήταν σημαντικό, αλλά εδώ την ακαδημαϊκή ζωή του πανεπιστημίου κυριαρχείται από δύο σώματα, Τριάδας και του Αγίου Ιωάννη, η οποία ήταν πολύ μεγαλύτερα από ό, τι τα υπόλοιπα. Περαιτέρω, η ένταση μεταξύ των κλασικών συλλογικότητα και πανεπιστήμιο μαθηματικά επαναλήφθηκε σε συλλογικό επίπεδο στην αντιπαλότητα μεταξύ Αγίας Τριάδας, του οποίου η μεγάλη δύναμη ήταν σε κλασικά, και του Αγίου Ιωάννη, το κορυφαίο κέντρο των μαθηματικών. James Henry μοναχό, ο οποίος διαδέχθηκε τον Richard Porson ως Regius καθηγητής Ελληνικής μετά το θάνατο του τελευταίου το 1808, αγωνίστηκε ή τη δημιουργία ενός πανεπιστημίου κλασική εξέταση, αλλά εμποδίστηκε από ιωάννεια μαθηματικοί, και από μέλη άλλων σωμάτων ύποπτες της Αγίας Τριάδας επεκτατισμού. Όχι μέχρι Christopher Wordsworth έγινε ο πρώτος Δάσκαλος του Trinity του 1820, τότε Πρύτανης του πανεπιστημίου το επόμενο έτος, έκανε αρχίσει κίνηση. Η κλασική Tripos ιδρύθηκε το 1822 και η πρώτη που εξετάστηκαν το 1824. Η αναγκαίους συμβιβασμούς για να το πάρει αποδεκτές ήταν απλό στους κανόνες του: αυτή ήταν μια εθελοντική εξέταση, που πρέπει να ληφθούν μετά την μαθηματική δοκιμή και ανοιχτή μόνο σε όσους υψηλή βαθμολογία τιμητικές διακρίσεις μαθηματικά. Μια άλλη νέα εξέταση που έχει συσταθεί κατά το ίδιο χρονικό διάστημα, την προηγούμενη εξέταση, ήταν ευρείας κλίμακας στο θέμα και επίσης υποχρεωτική για όσους προορίζονται τιμά. Από την άποψη της Οξφόρδης ήρθε κάπου μεταξύ Responsions, το οποίο εισήχθη το 1808, και Τιμής Moderations, μια δημιουργία της δεκαετίας του 1850 οι μεταρρυθμίσεις.
Μέχρι το πρώτο Κλασική Tripos εξέταση πραγματοποιήθηκε το 1824, το μόνο πανεπιστήμιο εξετάσεις στο Cambridge ήταν η Γερουσία εξέταση σπίτι, που κυριαρχείται από τα μαθηματικά , η οποία είχε εξελιχθεί από τις αρχές του δέκατου όγδοου αιώνα, και των οποίων οι κατάλογοι των Wranglers, Ανώτερος Optimes και Τζούνιορ Optimes (πρώτη, δεύτερη και τρίτη κατηγορίας τιμά τους άνδρες) είχαν προηγουμένως δημοσιευθεί στην δεκαετία του 1750. Η εξέταση είχε αρχίσει ως ένα add-on για τις παραδοσιακές προφορικές αντιπαραθέσεις, αλλά είχε σφετεριστεί σταδιακά τη θέση τους, καθώς και από τα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα, είχε γίνει μια αυστηρή και εντατική δοκιμή, με επίκεντρο την Νευτώνεια μαθηματική φυσική. Εν μέρει λόγω του αντικειμένου της, είχε γίνει σχεδόν εξ ολοκλήρου γραπτή εξέταση. Η ατμόσφαιρα του δωματίου εξέτασης, τόσο οικεία σε μας τους σύγχρονους, αλλά στη συνέχεια τόσο παράξενο, συνελήφθη σε μια ζωντανή λογαριασμό στο Πανεπιστήμιο του Cambridge 1802 Ημερολόγιο:
Αμέσως μετά το ρολόι Πανεπιστήμιο έχει χτυπήσει οκτώ, τα ονόματα που ονομάζεται πάνω ... Οι κατηγορίες που πρέπει να εξεταστούν Οι φώναξε, και να προχωρήσει σε διορίζονται τραπέζια τους, όπου βρίσκουν στυλό, μελάνι, χαρτί και παρέχεται σε μεγάλη αφθονία ... Οι νέοι άνδρες ακούω προτάσεις ή ερωτήσεις που παραδίδονται από τους εξεταστές? εφαρμόζουν αυτοί οι ίδιοι αμέσως ... Όλα είναι σιωπή? τίποτα δεν ακούγεται σώσει τη φωνή των εξεταστών? ή το απαλό αίτημα των περίπου ένα, που μπορεί να επιθυμούν την επανάληψη της εκφοράς. Απαιτεί κάθε ενδιαφερόμενο να χρησιμοποιήσει την μέγιστη δυνατή ταχύτητα? . για μόλις οι εξεταστές αντιλαμβάνονται ότι κάποιος έχει τελειώσει το χαρτί του, και συνυπέγραψαν το όνομά του σε αυτό, ένα άλλο ερώτημα είναι αμέσως δίνεται
Αυτό που περιγράφεται είναι μια μεγάλη απρόσωπη μηχανή - μια μηχανή διαλογής και ταξινόμησης. Αργότερα στον αιώνα, σε αναπτυγμένη μορφή της, θεωρήθηκε από κάποιους ως ένα είδος τέρας: το 1867 ο John Seeley δήλωσε ότι «Cambridge είναι σαν μια χώρα εισέβαλε από τη Σφίγγα. Για να απαντήσετε αινίγματα του τέρατος, έχει γίνει το ένα απορρόφηση κατοχή ». Αλλά (για να επιστρέψετε στην περιγραφή του 1802), όπως και κάθε καλολαδωμένη μηχανή, τρέχει με λίγο θόρυβο: «Όλα είναι σιωπή». Η σιωπηρή αντίθεση εδώ, πιστεύω, δεν είναι μόνο με τις εξετάσεις κολέγιο και τις προφορικές αντιπαραθέσεις οι οποίες εξακολουθούν να προηγηθεί η γραπτή εξέταση, αλλά και με τις εξετάσεις της Οξφόρδης στην Literae Humaniores, η οποία είχε ιδρυθεί το 1800 και πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά το Δεκέμβριο του 1801 και η οποία ήταν και οι δύο κοινό και εντελώς βοής. Η άλλη προφανής διαφορά ήταν ότι οι εξετάσεις Cambridge ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου μαθηματικών, ενώ σε κλασικά Οξφόρδη ελέγχθηκε επίσης, μαζί με το νόμο και τα εβραϊκά (μαθηματικά και την επιστήμη ήταν αποσπώνται σε μια χωριστή εξέταση το 1807).
Οξφόρδη φοιτητές θα μπορούν να επιλέγουν ποια βιβλία να φέρει μέχρι να δοκιμαστεί σε, εξετάστηκαν από το στόμα, και δεν ήταν σε ανταγωνισμό με ένα άλλο - όλα ή κανένα μπορούσε να είναι στην πρώτη θέση, για παράδειγμα. Υπάρχουν διάσημα ιστορίες των εξαιρετικών επιδόσεων. Το 1810 ο Sir William Hamilton προσφέρει ένα μεγάλο αριθμό βιβλίων, εξετάστηκε για δώδεκα ώρες πάνω από δύο ημέρες, και στο τέλος ήταν ευχαρίστησε δημοσίως από τους εξεταστές του. Το 1831 εξεταστής του Gladstone προσπάθησε να αλλάξει το θέμα σε ένα σημείο, μόνο για να πει κατηγορηματικά ότι ο εξεταζόμενος ήθελε να συνεχίσει περαιτέρω. Μόνο στα τέλη της δεκαετίας του 1820 έκανε το καθαρό βάρος του εργατικού δυναμικού, η εισαγωγή του σε έντυπη και γραπτές απαντήσεις. Η χρήση των βιβλίων αντίθεση εντυπωσιακά με την Cantabrigian έμφαση στη μετάφραση μέσα και έξω από τα λατινικά και ελληνικά, μια ικανότητα που στο ύψος του περιγράφεται από τον Percy Gardner ως «μετάφραση μέσα από έναν τοίχο». Είμαι τελεί τη φήμη της βρετανικής ορχηστρικά παίκτες ως εξαιρετικά προικισμένος θέαμα-αναγνώστες. Αυτό μπορεί εν μέρει να είναι το προϊόν του περιορισμένου χρόνου πρόβα? οι Cantabs όμως ήταν αυστηρά πρόβα στην ανάγνωση αποσπασμάτων σε θέαμα. Henry Fynes Κλίντον ήταν σίγουρος ότι η μέθοδος της Οξφόρδης ήταν καλύτερη, και κατήγγειλε τον τρόπο των Cantabs ως οδηγεί σε επιπολαιότητα. John Conington, πρώτος κάτοχος του προέδρου της Οξφόρδης λατινικά, είχε να πει το 1843:
Cambridge ... προσδίδει μια εκπαίδευση, πολύτιμο όχι τόσο για την ίδια, όπως και για την άριστη πειθαρχία που προετοιμάζει το μυαλό να περάσει από την έρευνα της αφηρημένης πνευματικής αλήθειας η ενατένιση των ηθικών θεμάτων. Οξφόρδη, αντίθετα, επιδιώκει χωρίς τέτοιο μέσο για να φτάσει στο υψηλότερο έδαφος με τη μία ... οδηγώντας το μυαλό, πριν καταστεί αρκετά πειθαρχημένοι, να διερευνήσει τις πιο ψηλό και ιερό θέματα ταυτόχρονα.
Αυτό γράφτηκε ενώ Conington ήταν ακόμα σε η έκτη μορφή ράγκμπι? Ένα σχολείο που η ίδια από ορισμένες πλευρές ως παραγωγή υπερ-moralised νέων ανδρών - εν ολίγοις, prigs. Η καλολαδωμένη μηχανή που περιγράφεται στο 1802 Cambridge Ημερολόγιο ήταν γνωστή, ή διαβόητη, για την αυστηρότητα του: δεν ήταν εκτιμών προσώπων. Αυτή η αυστηρή, η ουδετερότητα ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά τόνισε το 1808 από τον Benjamin Newton, ο άνθρωπος του Cambridge ο οποίος κατά το χρόνο που πραγματοποιήθηκε σε αγροτική ζωή κοντά στο Bath. Ερωτηθείς από τηγανισμένα σε ποιο από τα δύο πανεπιστήμια θα πρέπει να στείλει το γιο του, τον Newton έγραψε μια επιστολή σχεδιάστηκε για να δείξει την ανωτερότητα του Cambridge. Αυτό που δημοσιεύθηκε ως πρόλογος σε μια λίστα από «τα ονόματα των triposes Cambridge» - ότι είναι το μικρό του το φυλλάδιό του. Για τον κανόνα του διάνοιας και ο έντονος ανταγωνισμός για τις θέσεις Tripos το παλιό πανεπιστήμιο του, αντιπαραθέτει την πιο χαλαρό ρυθμό των προφορικών εξετάσεων στην Οξφόρδη.
Τι από τα κλασικά συγκεκριμένα; Newton παρατηρεί ότι στο Cambridge «Ευκαιρίες παρέχεται από Browne« Μετάλλια s, και να γράφει στίχους για τα Triposes, να φέρει υπό-απόφοιτοι από πολύ νωρίς σε φήμη ως φιλόλογοι »(XVII). Προσθέτει ότι η Cambridge έχει περισσότερα βραβεία να δώσει από την Οξφόρδη. Όταν ο Νεύτωνας έγραψε μόνο δύο βραβεία ήταν διαθέσιμα: οι υποτροφίες Craven (πρώτη απονεμηθεί το 1649), μπορεί να υποστηριχθεί εδώ και δεκατέσσερα χρόνια στο Cambridge, και τη Λατινική βραβείο στίχο της Καγκελαρίας (πρώτη απονεμηθεί το 1769) - ένα λατινικό βραβείο δοκιμίου προστέθηκε το 1810. Το άλλα βραβεία και υποτροφίες εξοικειωμένοι από τα βιογραφικά σημειώματα των ανδρών, όπως ο Gilbert Murray, ο Arthur Godley και Tommy Higham όλα έρχονται αργότερα: Ιρλανδία 1825? Herford (Λατινικά) 1835? Gaisford (Ελληνικά) 1857. Και μέχρι το 1858 προτίμησης για Craven υποτροφίες φάνηκε να σόι ιδρυτή - μερικοί από τους οποίους είχαν αναμφισβήτητα σαθρή αξιώσεις για την κατάσταση.
Τώρα Newton σαφώς δεν είναι μια ουδέτερη πνεύμα
Μεταφράζονται, παρακαλώ περιμένετε..
Άλλες γλώσσες
η υποστήριξη εργαλείο μετάφρασης: Klingon, Ίγκμπο, Όντια (Ορίγια), Αγγλικά, Αζερμπαϊτζανικά, Αλβανικά, Αμχαρικά, Αναγνώριση γλώσσας, Αραβικά, Αρμενικά, Αφρικάανς, Βασκικά, Βεγγαλική, Βιετναμεζικά, Βιρμανικά, Βοσνιακά, Βουλγαρικά, Γίντις, Γαελικά Σκοτίας, Γαλικιακά, Γαλλικά, Γερμανικά, Γεωργιανά, Γιορούμπα, Γκουτζαρατικά, Δανικά, Εβραϊκά, Ελληνικά, Εσθονικά, Εσπεράντο, Ζουλού, Ζόσα, Ιαπωνικά, Ινδονησιακά, Ιρλανδικά, Ισλανδικά, Ισπανικά, Ιταλικά, Καζακστανικά, Κανάντα, Καταλανικά, Κινέζικα, Κινεζικά (Πα), Κινιαρουάντα, Κιργιζιανά, Κορεατικά, Κορσικανικά, Κουρδικά, Κρεόλ Αϊτής, Κροατικά, Λάο, Λατινικά, Λετονικά, Λευκορωσικά, Λιθουανικά, Λουξεμβουργιανά, Μαλέι, Μαλαγάσι, Μαλαγιάλαμ, Μαλτεζικά, Μαορί, Μαραθικά, Μογγολικά, Νεπαλικά, Νορβηγικά, Ολλανδικά, Ουαλικά, Ουγγρικά, Ουζμπεκικά, Ουιγούρ, Ουκρανικά, Ουρντού, Πάστο, Παντζάμπι, Περσικά, Πολωνικά, Πορτογαλικά, Ρουμανικά, Ρωσικά, Σίντι, Σαμοανικά, Σεμπουάνο, Σερβικά, Σεσότο, Σινχάλα, Σλαβομακεδονικά, Σλοβακικά, Σλοβενικά, Σομαλικά, Σουαχίλι, Σουηδικά, Σούντα, Σόνα, Ταζικιστανικά, Ταμίλ, Ταταρικά, Ταϊλανδεζικά, Τελούγκου, Τζαβανεζικά, Τούρκικα, Τσεχικά, Τσιτσέουα, Φιλιπινεζικά, Φινλανδικά, Φριζιανά, Χάουσα, Χίντι, Χαβαϊκά, Χμερ, Χμονγκ, τουρκμενικά, γλώσσα της μετάφρασης.
