Allt som nu erbjöds henne var att b

Allt som nu erbjöds henne var att bistå med sin expertis i kämnärsrätten, för att söka spåren efter nylig nedkomst hos unga kvinnor som stod svarande för anklagelser om barnamord. Blott en gång avlade hon sitt edsvurna vittnesmål, och den sanning hon inte förmådde dölja skickade den olycksaliga modern till Hammarby att dansa på vinden med ett rep om halsen. Nog var flickan skyldig, men var dag önskar Hedda ändå att hon kunde ta sina ord tillbaka och istället förkunna ett sent missfall. Hedda Dahl hade därmed gjort sitt sista som jordegumma. Återstod henne gjorde bara den växande bitterheten i en stadigt mörknande värld. Men ännu sitter skylten uppe vid hennes dörr, den lilla barnakropp stämplad i koppar som förkunnar hennes värv. Även om hon hade haft hjärta att skruva ner den har hon inte längre ögonen. Sist hon ägnade den en tanke var det för att någon hade kritat änglavingar på dess rygg.Hon sitter som vanligt på sängens kant i egna tankar. En del av hennes ålderdoms förbannelse är att hon sover allt mindre, men inte har mycket att fördriva sin vakna tid med. Den piga som bistår henne har gått hem, skymningstimmen nalkas. Det är den tid på dygnet hon har svårast att fördra, och tankarna dras till de platser hon helst vill undvika. Det dröjer innan hon blir varse att de skrapningar hon hört en stund härstammar från hennes egen dörr. Hon reser sig med möda och börjar sin trevande väg genom sina kammare med händerna framför sig. Från sängen till dörrposten, dörrposten till bordet, längs väggen till hallen. Hon vill ogärna öppna för en främling vid så sen timme, men gör så ändå, hellre än att pröva om rösten bär genom timret. Utanför är allt suddigt dunkel.”Ja?”Inget svar kommer. Ingen där. Ett pojkstreck. Det händer. Åtminstone har de inte pissat mot hennes dörr denna gång för att narra henne barfota ut i pölen. Så hör hon sin gäst andas snabbt framför henne, upprörd. Grunda andetag. En kvinna säkert. Hon väntar.”Jag såg din skylt.”Rösten är ljus men sträv när den fortsätter.”Det är en flicka i nöd. Barnet kommer inte ut.” ”Det finns andra som hjälper. Säkert är det någon av dem du söker. Susanna Alfvars hittar du på Lilla Bastugatan, i höjd med Norrbrunn. Lotta Riga bor i backen upp mot Observatoriet, en stuga på gården bakom handlare Petters.”Hon hör fötter skifta i tvekan.”Jag hittar inte här. Och det finns ingen tid. Har hon inte ryckts bort ännu lär det inte dröja länge.”Hedda Dahl har inte bistått en förlossning på år och dag.287 288Samma känsla fyller henne som när hon klev inför magistraten för att svära sin trohet, nervös och skrämd inför en uppgift hon fruktar sig vara ovärdig all träning till trots. Tanken går vidare till själva eden, och orden hon sade stärker henne nu liksom förr. Hon har givit sitt löfte, väl medveten om hur det bundit henne till en plikt större än hennes fåfänga.”Var?””Uppe i skogen. I Skuggan.””Hur långt?”

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 1:

Allt som nu erbjöds henne var att bistå med sin expertis i kämnärsrätten, för att söka spåren efter nylig nedkomst hos unga kvinnor som stod svarande för anklagelser om barnamord. Blott en gång avlade hon sitt edsvurna vittnesmål, och den sanning hon inte förmådde dölja skickade den olycksaliga modern till Hammarby att dansa på vinden med ett rep om halsen. Nog var flickan skyldig, men var dag önskar Hedda ändå att hon kunde ta sina ord tillbaka och istället förkunna ett sent missfall. Hedda Dahl hade därmed gjort sitt sista som jordegumma. Återstod henne gjorde bara den växande bitterheten i en stadigt mörknande värld. Men ännu sitter skylten uppe vid hennes dörr, den lilla barnakropp stämplad i koppar som förkunnar hennes värv. Även om hon hade haft hjärta att skruva ner den har hon inte längre ögonen. Sist hon ägnade den en tanke var det för att någon hade kritat änglavingar på dess rygg.
Είναι κάθεται ως συνήθως στην άκρη του κρεβατιού με τις δικές τους σκέψεις. Μερικά από τα παλιά κατάρα της ηλικίας της είναι ότι κοιμάται όλο και λιγότερο, αλλά δεν έχουν και πολλά να περάσουν την ώρα ξυπνώντας τους. Η καμαριέρα που βοηθά την έχουν πάει στο σπίτι, το λυκόφως ώρα πλησίαζε. Είναι η ώρα της ημέρας, που ήταν το πιο δύσκολο να αντέξει, και οι σκέψεις που με τις θέσεις που θα προτιμούσε να αποφύγει. Θα χρειαστεί χρόνος προτού να αντιληφθεί ότι τα ξύσματα άκουσε μια στιγμή που προέρχεται από τη δική του πόρτα της. Σηκώνεται με δυσκολία και αρχίζει δειλά το δρόμο του μέσα από θάλαμο με τα χέρια του μπροστά του. Από το κρεβάτι στη θέση πόρτα, πόρτα εισόδου στο τραπέζι, κατά μήκος του τοίχου της αίθουσας. Είναι απρόθυμοι να ανοίξουν σε έναν ξένο σε μια τόσο προχωρημένη ώρα, αλλά το κάνουν έτσι κι αλλιώς, αντί να εξετάσει αν η φωνή μεταφέρει μέσα από το ξύλο. Έξω είναι όλο και πιο θολή αφάνεια.
«Ναι;»
Καμία απάντηση θα είναι. Δεν πού. Μια φάρσα. Συμβαίνει. Τουλάχιστον δεν έχουν νευριάσει στην πόρτα της αυτή τη φορά για να την εξαπατήσει γυμνά πόδια στην πισίνα. Τότε ακούει επισκεπτών του αναπνέετε γρήγορα μπροστά της, αναστατωμένος. Ρηχά ανάσες. Μια γυναίκα με ασφάλεια. Εκείνη περιμένει.
«Είδα το ζώδιό σας.»
Η φωνή είναι ελαφρύ αλλά εργατικοί και συνεχίζει.
«Είναι ένα κορίτσι που έχουν ανάγκη. Το μωρό δεν θα βγει. «» Υπάρχουν άλλοι που θα σας βοηθήσουν. Σίγουρα είναι ένα από αυτά που επιδιώκετε. Susanna Alfvars βρίσκεται στην Μικρή Bastugatan, στο ύψος του Βορρά Palace. Lotta Ρίγα ζουν στο λόφο μέχρι το παρατηρητήριο, ένα εξοχικό σπίτι στην αυλή πίσω από τους εμπόρους Petters. "
Πόδια ακούει μετατόπιση υπό αμφισβήτηση.
«Δεν μπορώ να το βρείτε εδώ. Και δεν υπάρχει χρόνος. Έχει δεν έχει τράβηξε ακόμα δεν διδάσκει να είναι μεγάλη. "
Hedda Dahl δεν βοήθησε τον τοκετό το έτος και την ημέρα.
287
288
Το ίδιο συναίσθημα της γεμίζει όταν περπάτησε πριν από το δικαστή για να ορκιστούν πίστη τους, νευρικός και φοβισμένος πριν από ένα έργο που φοβάται να είναι ανάξια του συνόλου της εκπαίδευσης παρά. Η ιδέα περνά στον όρκο, και οι λέξεις είπε ενισχύει την τώρα όπως και πριν. Έχει δώσει το χέρι του, γνωρίζει πολύ καλά πως την έδεσαν σε ένα υψηλότερο φόρο από ό, τι ματαιοδοξία της.
«Πού;»
«Up στο δάσος. Στη σκιά. «
» Πόσο μακριά; "

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 2:

Το μόνο που της προσφέρθηκε τώρα ήταν να βοηθήσει με την εμπειρία της στο γήπεδο του αγώνα, για να ψάξει τα ίχνη της πρόσφατης κάθοδος σε νεαρές γυναίκες που στάθηκαν οι κατηγορούμενοι με κατηγορίες για φόνο παιδιών. Μόνο μια φορά της έδωσε ένορκη μαρτυρία, και η αλήθεια που δεν ήταν σε θέση να κρύψει έστειλε την άρρωστη μητέρα στο Hammarby να χορέψει στη σοφίτα με ένα σχοινί για το λαιμό της. Αρκετά, το κορίτσι ήταν ένοχο, αλλά κάθε μέρα η Χέιντα εύχεται να μπορούσε να πάρει πίσω τα λόγια της και αντ ' αυτού να διακηρύξει καθυστερημένη αποβολή. Η Χέντα Νταλ είχε κάνει το τελευταίο του σαν τσίχλα της γης. Το να την παραμείνει έκανε την αυξανόμενη πικρία ενός διαρκώς σκουρό κόσμου. Αλλά ακόμα η πινακίδα κάθεται στην πόρτα της, το σώμα του μικρού μωρού χαραγμένο σε κούπες διακηρύσσοντας την κατάταξη της. Ακόμα κι αν είχε την καρδιά να το χαμηλά-ση, δεν έχει πια τα μάτια της. Την τελευταία φορά που το αφιέρωσε μια σκέψη, ήταν επειδή κάποιος είχε τα φτερά του αγγέλου στην πλάτη του.
Κάθεται ως συνήθως στην άκρη του κρεβατιού στις σκέψεις της. Μέρος της κατάρα της ηλικίας της είναι ότι κοιμάται όλο και λιγότερο, αλλά έχει λίγα για να περάσει το χρόνο της με. Είναι η ώρα της μέρας που έχει το δυσκολότερο να την υποβαθμίσει, και οι σκέψεις έχουν σχεδιαστεί για τα μέρη που προτιμά να αποφύγει. Θα γίνει λίγος χρόνος πριν βεβαιωθεί ότι οι γρατζουνιές που άκουσε για λίγο, προέρχονται από την πόρτα της. Από το κρεβάτι μέχρι την πόρτα, το πόστο της πόρτας στο τραπέζι, κατά μήκος του τοίχου στο χολ. Θα ήθελε πολύ να ανοίξει σε έναν ξένο τόσο αργά, αλλά να το κάνει έτσι κι αλλιώς, αντί να προσπαθήσει αν η φωνή της μεταφέρει μέσα από την ξυλεία. Έξω, όλα είναι θολά.
Το "Ναι";
Καμία απάντηση δεν έρχεται. Κανείς εκεί. Μια παύλα αγοριού. Συμβαίνει. Τουλάχιστον δεν έχουν εναντίον της πόρτας της αυτή τη φορά για να την τσιμπήσουν ξυπόλητη έξω στην λακκούβα. Μετά ακούει τον καλεσμένο της να αναπνέει γρήγορα μπροστά της, αναστατωμένος. Βαθιές ανάσες. Μια γυναίκα ασφαλής. Περιμένει.
"Είδα το σημάδι σου."
Η φωνή είναι φωτεινή, αλλά δυναμώνει καθώς συνεχίζεται.
"Υπάρχει ένα κορίτσι σε κίνδυνο. Το μωρό δεν θα βγει. " "Υπάρχουν κι άλλοι που βοηθούν. Σίγουρα είναι ένα από αυτά που ψάχνεις. Η Σουζάνα αλαλζά μπορεί να βρεθεί στη Λίλα Μπαστούβααν, στο ύψος του Νορμπρούν. Η μεγάλη Ρίγα ζει στο λόφο προς το Αστεροσκοπείο, ένα εξοχικό στο αγρόκτημα πίσω από τους εμπόρους Πέτερς. "
Ακούει τα πόδια να αλλάζουν την αμφιβολία.
"Δεν μπορώ να βρω εδώ. Και δεν υπάρχει χρόνος. Αν δεν έχει τραβηχτεί ακόμα, δεν θα αργήσω. "
Η χέιντα Νταλ δεν έχει βοηθήσει μια γέννηση εδώ και χρόνια.
287
288
Το ίδιο συναίσθημα την γεμίζει όπως όταν πάτησε μπροστά στο ειρηνοδίκη για να ορκιστεί υποταγή, νευρική και φοβισμένη μπροστά σε ένα έργο που φοβάται να είναι ανάξια της εκπαίδευσης σε πείσμα. Η ιδέα πηγαίνει στον ίδιο τον όρκο, και τα λόγια που είπε να την ενισχύσουν τώρα, καθώς και πριν. Έχει κάνει την υπόσχεσή της, καλά ενήμερη για το πώς την έδεσε σε ένα καθήκον μεγαλύτερο από τη ματαιοδοξία της.
"Πού;"
"Πάνω στο δάσος. Στη σκιά.
"Πόσο μακριά;"

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 3:

Το μόνο που της προσφέρθηκε τώρα ήταν να βοηθήσει με την εμπειρογνωμοσύνη της στο στρατοδικείο, να ψάξει για ίχνη πρόσφατης καταγωγής νεαρών γυναικών που ήταν υπεύθυνες για κατηγορίες για φόνο παιδιού.Μόνο μια φορά έδωσε την ένορκη κατάθεσή της, και η αλήθεια που δεν μπορούσε να κρύψει έστειλε την άτυχη μητέρα στο Hammarby να χορέψει στη σοφίτα με ένα σχοινί γύρω από το λαιμό της.Το κορίτσι ήταν ένοχο, αλλά κάθε μέρα η Χέντα εύχεται να μπορούσε να πάρει πίσω τα λόγια της και αντ'αυτού να κηρύξει μια καθυστερημένη αποβολή.Η Χέντα Νταλ, έτσι, την έκανε τελευταία σαν γήινη.Το υπόλοιπο της μόλις έκανε την αυξανόμενη πικρία σε έναν συνεχώς σκοτεινό κόσμο.Αλλά η ταμπέλα είναι ακόμα στην πόρτα της, το μικρό σώμα μωρό τυπωμένο σε φλιτζάνια ανακοινώνοντας την κατάταξή της.Ακόμα κι αν είχε την καρδιά να το καταστρέψει, δεν έχει τα μάτια της πια.Την τελευταία φορά που το σκέφτηκε, ήταν επειδή κάποιος είχε βάλει φτερά αγγέλου στην πλάτη του.
Ως συνήθως, κάθεται στην άκρη του κρεβατιού με τις δικές της σκέψεις.Μέρος της κατάρας της ηλικίας της είναι ότι κοιμάται όλο και λιγότερο, αλλά δεν έχει και πολλά για να περάσει τις ώρες που είναι ξύπνια.Η υπηρέτρια που την βοηθάει έχει πάει σπίτι, το λυκόφως πλησιάζει.Είναι η ώρα της ημέρας που έχει το πιο δύσκολο να αντέξει, και οι σκέψεις της έλκονται από τα μέρη που προτιμά να αποφεύγει.Είναι πολύς καιρός μέχρι να καταλάβει ότι οι γρατζουνιές που άκουσε εδώ και λίγο καιρό προέρχονται από την πόρτα της.Σηκώνεται με δυσκολία και ξεκινά το ευχάριστο ταξίδι της μέσα από τα διαμερίσματά της με τα χέρια μπροστά της.Από το κρεβάτι μέχρι την πόρτα, την πόρτα στο τραπέζι, κατά μήκος του τοίχου προς την αίθουσα.Δεν θα ήθελε να ανοιχτεί σε μια ξένη τέτοια ώρα, αλλά και πάλι, θα προτιμούσε να το κάνει αυτό από το να προσπαθήσει να δει αν η φωνή της περνάει μέσα από το χρώμα της.Έξω είναι όλα θολά σκοτεινά.
"Ναι;"
Δεν θα έρθει απάντηση.Κανείς εκεί.Συμβαίνουν αυτά.Τουλάχιστον δεν κατούρησαν την πόρτα αυτή τη φορά για να την ξεγελάσουν ξυπόλυτη στην πισίνα.Μετά ακούει τον καλεσμένο της να αναπνέει γρήγορα μπροστά της, αναστατωμένη.Μια γυναίκα, είμαι σίγουρος.Σε περιμένει.
"Είδα την πινακίδα σου."
Η φωνή είναι ελαφριά αλλά αγωνίζονται καθώς συνεχίζεται.
"Υπάρχει ένα κορίτσι σε κίνδυνο, το παιδί δεν βγαίνει έξω." "Υπάρχουν άλλοι που βοηθούν.Είμαι σίγουρος ότι είναι ένας από αυτούς που ψάχνετε.Θα βρεις τη Σουζάνα Αλφβάρς στο Λιτλ Μπαστούγκαταν, μέχρι το Νόρβερμπαν.Η Λότα Ρίγα ζει στο πίσω μέρος μέχρι το Παρατηρητήριο, ένα εξοχικό στην αυλή πίσω από τον έμπορο του Πέτερ".
Ακούει τα πόδια της να αλλάζουν στην αμφιβολία.
Δεν μπορώ να το βρω εδώ και δεν υπάρχει χρόνος.Αν δεν έχει απομακρυνθεί ακόμα, δεν θα αργήσει πολύ."
Η Χέντα Νταλ δεν έχει βοηθήσει στη γέννα εδώ και χρόνια.
287
288
Το ίδιο συναίσθημα την γεμίζει όπως όταν στάθηκε μπροστά στον δικαστή να ορκιστεί υποταγή της, νευρική και φοβισμένη από ένα καθήκον που φοβάται να είναι ανάξια κάθε εκπαίδευσης παρά αυτό.Η σκέψη συνεχίζεται στον ίδιο τον όρκο, και τα λόγια που είπε την ενισχύουν τώρα όπως και πριν.Έδωσε την υπόσχεση της, έχοντας επίγνωση του πως την έδεσε σε ένα καθήκον μεγαλύτερο από την ματαιοδοξία της.
-Πού;"
"Πάνω στο δάσος.Στη Σκιά."
"Πόσο μακριά;"