”Något har hänt dig. Du är ju så rä

”Något har hänt dig. Du är ju så rädd att du skakar där du står. Inte är det för Tycho Ceton. Vad har hänt? Nog känner vi varandra väl nog för att du ska kunna ge mig sanningen.” Cardell sträcker ut sin hand för att leda Emil in, men Emil ryggar tillbaka som vore det ett riktat vapen. Inuti Emil Winge slår hans fruktan en gnista mot skammen han känner. Han hör sin röst sänkas till en ond viskning vars varje förgiftad stavelse klöser sin väg genom luften.”Här har du din sanning. Det finns inget vi mer, inte efter ikväll. Se på oss. Jag en suput i en liten frist av nykterhet vars varje ögonblick jag redan ångrar, du en krympling som tagit din döde kumpans lillebror som gisslan i din ensamhet. Men jag är inte Cecil, och nu är drömmen över.”Orden kommer till Emil som av sig själva, och han gör ingenting för att stoppa dem.”Du tror att han var din vän. Aldrig i mitt liv har jag hört talas om att Cecil haft en vän. Själv i sin förträfflighet trivdes han bäst, i ensamt majestät att sätta sig till doms över andra. Han led minsann aldrig några kval av sin ensamhet. Han använde dig för att det passade hans syften. Cecil var svag och döende, och han valde inte dig för att han såg någonting särskilt där, Cardell, han valde dig för att ingen annan ville. Och du, så tacksam för att ha blivit utnyttjad att du sörjer hans död ännu. Det är så att hjärtat vill brista.”Varje ord är som en värjspets i mellangärdet, och tar som värst där de träffar alltför nära sanningen. Några svar har Cardell inte att ge. Hans vänsterarm flammar upp vid hans sida, för alltid klämd under den ankarkätting av vilket inget kan återstå mer än ett rostigt streck på botten av Finska viken. Först när Emil vänder sig om för att skynda tillbaka samma väg han kom hör han Cardells svar som en kvävd rossling.”Dröj en stund.”Cardell tar stöd med högerarmen och låter båda knäna sjunka till golvet. En av de brädlappar som täcker golvet är lös, och med vant grepp lirkar han den ur sitt läge och lyfter fram det tygknyte som vilar gömt därunder. Han sätter sig tungt på fållbänken igen, lägger tyget på filten och vecklar ut det tills dess skatt är avtäckt och han kan linda en gyllene kedja runt sina fingrar och sträcka den mot Emil.”Din lön, liksom det var sagt.”Emil tar det i sin hand, Cecil Winges fickur. Beurling, Stockholm. Arabiska siffror räknar cirkelns omkrets, avbrutna av rosenstenar. På baksidan, två fåglar under en mur prydd av urnor. Nyckeln med snidad lagerkrans sitter fasthakad på kedjan. De byter en blick, full av allt det som bäst förblir osagt, innan Emil stoppar uret i sin ficka och försvinner nedför trappan. Mickel Cardell förblir sittande böjd medan skuggorna spirar omkring honom, vaggande av och an medan han försöker knåda sin kapade arm till lindring. Först en skrapning vid dörren stör hans tankar. Han stapplar över tiljorna, för ett ögonblick hoppfull om att Emil Winge kommit åter för att ta sina frätande ord tillbaka. När han öppnar vet han till en början inte vem det är han ser. En mager skugga, tärd och nött. Först efter några ögonblick kommer igenkänningen till honom, och det med en kraft som hämtad ur hans dagar vid artilleriet, då han stod intill pjäserna när krutet tände och kulan for.”Min gud, vad är det som hänt dig, vad är det som gått fel?” Hon stirrar på honom med uppspärrade ögon, hon som han sökt i dagar. Aldrig någonsin förut har han sett tillstymmelse till bedjan i den blicken, inte från henne som utstått kval som får hans egna att likna intet. Att finna bönen där nu, och så naken, gör uppenbarelsen värre. Hennes röst kommer hes över spruckna läppar.”Jag behöver din hjälp, Mickel, det finns ingen annan.”

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 1:

«Κάτι έχει συμβεί σε σας. Είσαι τόσο φοβισμένος ότι θα ταρακουνήσει τη στάση σας. Δεν είναι ότι Tycho Ceton. Τι συνέβη; Σίγουρα ξέρουμε ο ένας τον άλλον αρκετά καλά για να μου δώσει την αλήθεια. «Cardell απλώνει το χέρι του για να οδηγήσει Emil, αλλά Emil αναπήδηση σαν να ήταν μια στοχευμένη όπλο. Μέσα Emil Winge χτύπησε του φοβούνται μια σπίθα κατά την ντροπή που αισθάνεται. Ακούει τη φωνή του μειώθηκε σε ψίθυρο κακό του οποίου κάθε συλλαβή δηλητηρίασε τα νύχια τον τρόπο του μέσω του αέρα.
«Εδώ έχετε την αλήθεια σας. Δεν υπάρχει τίποτα που είναι περισσότερο, όχι μετά από απόψε. Κοιτάξτε μας. Είμαι ένας μέθυσος σε ένα μικρό χρονικό διάστημα ηρεμίας των οποίων κάθε στιγμή έχω ήδη μετανιώσει, ένας σακάτης ο οποίος πήρε νεκρούς ομήρους kumpans τον αδελφό σου στην μοναξιά σας. Αλλά δεν είμαι Cecil, και τώρα το όνειρο τελείωσε. "
Οι λέξεις έρχονται να Emil από μόνα τους, και αυτός δεν κάνει τίποτα για να τους σταματήσει.
«Νομίζεις ότι ήταν φίλος σας. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω ακούσει ότι Cecil είχε ένα φίλο. Αυτο το αριστεία του, του άρεσε καλύτερα, σε απόλυτη απομόνωση για να καθίσει στην κρίση των άλλων. Υπέστη πράγματι ποτέ οποιεσδήποτε τύψεις της μοναξιάς. Αυτός που χρησιμοποιήσατε για να ταιριάζει σκοπούς του. Cecil ήταν αδύναμη και πεθαίνει, και ο ίδιος δεν θα επιλέξετε γιατί δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο εκεί, Cardell, που έχετε επιλέξει, επειδή κανένας άλλος δεν ήθελε. Και είσαι τόσο ευγνώμων που έχουν αξιοποιηθεί που θρηνούν το θάνατό του ακόμα. Είναι τόσο καρδιά θα εκραγεί ».
Κάθε λέξη είναι σαν ένα värjspets του διαφράγματος, και παίρνει το χειρότερο της, όπου χτύπησε πολύ κοντά στην αλήθεια. Μερικές απαντήσεις έχουν Cardell δεν δίνουν. το αριστερό του χέρι φουντώνει στο πλευρό του, για πάντα παγιδευμένοι στην άγκυρα αλυσίδα της οποίας τίποτα δεν μπορεί να παραμείνει πάνω από ένα σκουριασμένο γραμμή στο κάτω μέρος του Κόλπου της Φινλανδίας. Μόνο όταν Emil γυρίζει να βιαστούμε πίσω τον τρόπο που ήρθε ακούει απάντηση Cardell ως ένα πνιγμού συριγμό.
«Καθυστερήστε λίγο.»
Cardell υποστηρίζεται από το δεξί χέρι και αφήστε και τα δύο γόνατα πέσει στο πάτωμα. Ένα από τα κομμάτια του ξύλου που καλύπτει το δάπεδο είναι χαλαρά και με ξάρτια λαβή συνεργάζεται με την εκτός θέσης και τονίζει το tygknyte αναπαύεται κρυμμένο κάτω. Κάθεται σε μεγάλο βαθμό από την αναδίπλωση-πάγκο και πάλι, βάλτε το ύφασμα πάνω στην κουβέρτα και να τον ξεδιπλώσετε μέχρι να αποκαλυφθεί το θησαυρό και αυτός να τυλίξετε μια χρυσή αλυσίδα γύρω από τα δάχτυλά του και να τεντώσει να Emil.
«Μισθό σας, όπως ειπώθηκε.»
Emil παίρνει στο χέρι του, ρολόι τσέπης Cecil Winge του. Beurling, Στοκχόλμη. Αραβικούς αριθμούς μετρώντας περιφερείας του κύκλου, χαρακτηρίστηκαν από διαμάντια τριαντάφυλλο. Στο πίσω μέρος, δύο πουλιά σε ένα τοίχο διακοσμημένο με τεφροδόχους. Το κλειδί με σκαλισμένη στεφάνι δάφνης είναι γαντζωμένο πάνω στην αλυσίδα. Ανταλλάσσουν μια ματιά γεμάτη από ό, τι είναι καλύτερο παραμένουν ανείπωτος, πριν χρονόμετρο Emil στην τσέπη του και να εξαφανιστεί κάτω από τις σκάλες. Mickel Cardell παραμείνει στη θέση του, ενώ οι καμπύλες σκιές φυτρώνουν γύρω του, λικνίζοντας πέρα ​​δώθε, ενώ προσπαθούσε να ζυμώνουμε κομμένο χέρι του για να την ανακούφιση. Κατ 'αρχάς, ένα ξύσιμο στα παρεμβαίνει πόρτα με τις σκέψεις του. Ο σκοντάφτει πάνω από τα διοικητικά συμβούλια, για μια στιγμή αισιόδοξος ότι Emil Winge έρθει πίσω για να λάβουν καυστικά λόγια του πίσω. Όταν ανοίγει, ξέρει από την πρώτη ποιος είναι αυτός βλέπει. Ένα άπαχο σκιά, καταβεβλημένος και φθαρμένα. Μόνο μετά από λίγα λεπτά, η αναγνώριση σ 'αυτόν,
«Θεέ μου, τι συνέβη σε σας, τι πήγε στραβά;» Εκείνη κοιτάζει τον με μεγάλα μάτια, η ίδια τους οποίους ζητείται για μέρες. Ποτέ στο παρελθόν δεν έχει ο ίδιος δει ένα ίχνος pray'r στα μάτια, όχι από την διαρκή αγωνία να πάρει τις δικές του να μοιάζουν με τίποτα. Η εύρεση προσευχή εκεί τώρα, και έτσι γυμνός, κάνοντας την αποκάλυψη χειρότερα. Η φωνή της είναι βραχνή πάνω από σκασμένα χείλη.
«Χρειάζομαι τη βοήθειά σας, Mickel, δεν υπάρχει άλλος.»

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 2:

"Κάτι σου συνέβη. Φοβάσαι τόσο πολύ που τρέμεις εκεί που στέκεσαι. Δεν είναι για τον Τάιτσο Κίτον. Τι έγινε? Νομίζω ότι γνωριζόμαστε αρκετά για να μου πεις την αλήθεια. " Ο καρτέλ τεντώνει το χέρι του για να οδηγήσει τον Εμίλ, αλλά ο Εμίλ επιστρέφει σαν να ήταν ένα στοχευμένο όπλο. Μέσα στον Εμίλ Γουίνγκε, ο φόβος του χτυπά μια σπίθα ενάντια στην ντροπή που νιώθει. Ακούει τη φωνή του να κατεβαίνει σε έναν φαύλο ψίθυρο του οποίου κάθε δηλητηριασμένη συλλαβή νύχια στον αέρα.
"Εδώ είναι η αλήθεια σου. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να είμαστε, όχι μετά το αποψινό. Κοίτα μας. Είμαι πότης με μια μικρή χάρη νηφαλιότητας, της οποίας κάθε στιγμή που ήδη μετανιώνω, είσαι ένας σακάτης που πήρε όμηρο τον μικρό αδερφό του νεκρού συνεργού σου στη μοναξιά σου. Αλλά δεν είμαι ο Σέσιλ, και τώρα το όνειρο τελείωσε. "
Οι λέξεις έρχονται στον Εμίλ από μόνες τους, και δεν κάνει τίποτα για να τους σταματήσει.
"Νομίζεις ότι ήταν φίλος σου. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω ακούσει ότι ο Σέσιλ έχει φίλο. Στην εξοχότητα του, απολάμβανε το καλύτερο, στην απομόνωση για να καθίσει στην ετυμηγορία για τους άλλους. Ποτέ δεν έπασχε από δισταγμούς της μοναξιάς του. Σε χρησιμοποίησε επειδή ταίριαζε με τους σκοπούς του. Ο Σέσιλ ήταν αδύναμος και πέθαινε, και δεν σε επέλεξε επειδή είδε κάτι ιδιαίτερο εκεί, καρτέλ, σε επέλεξε επειδή κανείς άλλος δεν ήθελε. Και εσύ, τόσο ευγνώμων που σε εκμεταλλεύτηκαν, που πενθείς τον θάνατό του ακόμα. Είναι η περίπτωση που η καρδιά θέλει να σκάσει. "
Κάθε λέξη είναι σαν μια ξύλινη άκρη στη μέση, και παίρνει στα χειρότερά της όπου χτυπούν πολύ κοντά στην αλήθεια. Ο καρτέλ δεν έχει απαντήσεις να δώσει. Το αριστερό του χέρι εκτοξάζει στο πλευρό του, για πάντα συμπιέζεται κάτω από την άγκυρα του οποίου τίποτα δεν μπορεί να επιμείνει περισσότερο από μια σκουριασμένη γραμμή στον πάτο του κόλπου της Φινλανδίας. Μόνο όταν ο Εμίλ γυρίζει πίσω για να βιαστεί το ίδιο μονοπάτι που ήρθε, ακούει την απάντηση του Καρντέλ ως στραγγαλισμού.
"Πάρε λίγο χρόνο."
Ο καρτέλ παίρνει υποστήριξη με το δεξί του χέρι και αφήνει και τα δύο γόνατα να βυθιστούν στο πάτωμα. Ένα από τα κομμάτια του σκάφους που καλύπτει το πάτωμα είναι χαλαρό, και με ένα μεταχειρισμένο κράτημα το φέρνει έξω από τη θέση του και αναδεικνύει την υφασμάτινη γραβάτα που βρίσκεται κρυμμένο από κάτω. Κάθεται σε μεγάλο βαθμό στο πάγκο του στρίφωμα και πάλι, βάζει το ύφασμα στην κουβέρτα και το ξεδιπλώνει μέχρι να αποκαλυφθεί ο θησαυρός του και να τυλίξει μια χρυσή αλυσίδα γύρω από τα δάχτυλά του και να την τεντώσει προς τον Εμίλ.
"Ο μισθός σου, όπως ειπώθηκε."
Ο Εμίλ το παίρνει στο χέρι του, το ρολόι τσέπης του Σέσιλ Γουίνγκα. Μπούρλινγκ, Στοκχόλμη. Οι αραβικές φιγούρες μετρούν την περιφέρεια του κύκλου, διακόπτονται από πέτρες. Στο πίσω μέρος, δύο πουλιά κάτω από έναν τοίχο στολισμένα με ουρόνια. Το κλειδί με σκαλιστό δάφνινο στεφάνι είναι κολλημένο στην αλυσίδα. Αλλάζουν μια ματιά, γεμάτη από όλα όσα καλύτερα δεν λέγονται, πριν ο Εμίλ βάλει το ρολόι στην τσέπη του και εξαφανιστεί από τις σκάλες. Ο Μίκελ καρτέλ παραμένει καθισμένος λυγισμένος ενώ οι σκιές φυτρώνουν γύρω του, κουνισμένοι και κάτω καθώς προσπαθεί να ζυμώσει το κομμένο του χέρι σε ανακούφιση. Πρώτα μια γρατζουνιά στην πόρτα παρεμβαίνει στις σκέψεις του. Το κάνει για μια στιγμή που ελπίζει ότι ο Εμίλ Γουίνγκα θα επιστρέψει για να πάρει πίσω τα διαβρωτικά του λόγια. Όταν ανοίγει, δεν ξέρει στην αρχή ποιος βλέπει, μια αδύνατη σκιά, κομμένη σε κύβους και φθαρμένη. Μόνο μετά από λίγα λεπτά η αναγνώριση έρχεται σε αυτόν, και με μια δύναμη που πάρθηκε από τις μέρες του στο πυροβολικό, όταν στεκόταν δίπλα στα κομμάτια όταν η σκόνη άναψε και η σφαίρα ανέβηκε.
"Θεέ μου, τι σου συνέβη, τι πήγε στραβά;" Τον κοιτάει με τα μάτια του, αυτό που έψαχνε εδώ και μέρες. Ποτέ πριν δεν είδε τον ακρωτηριασμό στους πενθούντες με αυτό το βλέμμα, όχι από τα προκριματικά της που κάνουν το δικό του να φαίνεται σαν τίποτα. Βρίσκοντας την προσευχή εκεί τώρα, και τόσο γυμνή, κάνει την αποκάλυψη χειρότερη. Η φωνή της έρχεται βραχνή πάνω από σπασμένα χείλη.
"Χρειάζομαι τη βοήθειά σου, Μίκελ, δεν υπάρχει κανείς άλλος."

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 3:

"Κάτι σου συνέβη.Φοβάσαι τόσο πολύ ότι θα τρέμεις εκεί που στέκεσαι, δεν είναι για τον Τάικο Σίτον.Τι συμβαίνει, φίλε;Ξέρουμε ο ένας τον άλλον αρκετά καλά για να μπορείς να μου πεις την αλήθεια. Ο Καρντέλ απλώνει το χέρι του για να οδηγήσει τον Εμίλ, αλλά ο Εμίλ γυρίζει την πλάτη του σαν να ήταν στοχευμένο όπλο.Μέσα στον Εμίλ Γουίνγκ, ο φόβος του προκαλεί μια σπίθα ενάντια στην ντροπή που νιώθει.Ακούει τη φωνή του να κατεβαίνει σε έναν κακό ψίθυρο του οποίου κάθε δηλητηριασμένη συλλαβή γρατσουνίζει το δρόμο του στον αέρα.
"Εδώ είναι η αλήθεια σου.Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο, όχι μετά το αποψινό.Κοίταξέ μας.Είμαι ένας μεθύστακας σε λίγο καιρό νηφαλιότητας του οποίου κάθε στιγμή που ήδη μετανιώνω, σακάτης που πήρε τον μικρό αδελφό του νεκρού φίλου σας όμηρο στη μοναξιά σας.Αλλά δεν είμαι ο Σέσιλ, και τώρα το όνειρο τελείωσε."
Τα λόγια έρχονται στον Εμίλ από μόνα τους, και δεν κάνει τίποτα για να τους σταματήσει.
"Νομίζεις ότι ήταν φίλος σου, ποτέ στη ζωή μου δεν έχω ακούσει ότι ο Σέσιλ είχε ένα φίλο, τον εαυτό του που του άρεσε περισσότερο, στη μεγαλοπρέπεια να κρίνει τους άλλους.Ποτέ δεν υπέφερε από τη μοναξιά του.Σε χρησιμοποίησε γιατί ταίριαζε στους σκοπούς του.Ο Cecil ήταν αδύναμος και πέθαινε, και δεν σε επέλεξε επειδή είδε κάτι ξεχωριστό εκεί, Cardell, σε επέλεξε επειδή κανείς άλλος δεν το ήθελε.Κι εσύ, τόσο ευγνώμων που σε εκμεταλλεύονται, θρηνείς το θάνατό του ακόμα.Έτσι θέλει να ραγίσει η καρδιά."
Κάθε λέξη είναι σαν σταυρόλεξο, και παίρνει ως το χειρότερο όπου χτυπά πάρα πολύ κοντά στην αλήθεια.Ο Καρντέλ δεν έχει απαντήσεις να δώσει.Το αριστερό του χέρι τρεμοπαίζει στο πλευρό του, για πάντα στριμωγμένο κάτω από την αγκύρωση της οποίας τίποτα δεν απομένει παρά μια σκουριασμένη γραμμή στο κάτω μέρος του Κόλπου της Φινλανδίας.Μόνο όταν ο Εμίλ γυρίζει πίσω με ταχύτητα από τον δρόμο που ήρθε ακούει την απάντηση του Καρντέλ σαν ασφυξία βρυχηθμός.
"Περίμενε ένα λεπτό."
Ο Καρντέλ παίρνει την υποστήριξη με το δεξί του χέρι και κατεβάζει τα δύο γόνατα στο πάτωμα.Μια από τις σανίδες που καλύπτει το πάτωμα είναι χαλαρή, και με τη συνηθισμένη λαβή του το βγάζει από τη θέση του και σηκώνει το πανί που είναι κρυμμένο από κάτω του.Κάθεται πάλι στον καναπέ, βάζει το ύφασμα στην κουβέρτα και το ξεδιπλώνει μέχρι να αποκαλυφθεί ο θησαυρός του και μπορεί να τυλίξει μια χρυσή αλυσίδα γύρω από τα δάχτυλά του και να την τεντώσει προς τον Εμίλ.
"Ο μισθός σου, όπως ειπώθηκε."
Ο Εμίλ το παίρνει στο χέρι του, το ρολόι τσέπης του Σέσιλ Γουίνγκ.Beurling, Στοκχόλμη.Αραβικοί αριθμοί μετράνε την περιφέρεια του κύκλου, που διακόπηκε από ροδόλιθους.Στο πίσω μέρος, δύο πουλιά κάτω από έναν τοίχο διακοσμημένα με στάχτες.Το κλειδί με το κομμένο καλσόν είναι αλυσοδεμένο.Αλλάζουν τα μάτια τους, γεμάτα από όλα όσα είναι καλύτερα να μην λέγονται, πριν ο Εμίλ βάλει το ρολόι στην τσέπη του και εξαφανιστεί από τις σκάλες.Ο Mickel Cardell παραμένει καθισμένος ενώ οι σκιές στριφογυρίζουν γύρω του, κρατώντας το χέρι του για ανακούφιση.Πρώτον, μια γρατζουνιά στην πόρτα διαταράσσει τις σκέψεις του.Θα σκοντάψει πάνω από τα πλακάκια, για μια στιγμή ελπίζοντας ότι Emil Winge έχει επιστρέψει να λάβει πίσω διαβρωτικά λόγια του.Όταν ανοίγει, δεν ξέρει με ποιον βγαίνει στην αρχή.Μια λεπτή σκιά, σκληρή και φθαρμένη.Μόνο μετά από λίγα λεπτά η αναγνώριση έρχεται σε αυτόν, και με μια δύναμη που λαμβάνονται από τις ημέρες του στο πυροβολικό, όταν στάθηκε δίπλα από τα έργα όταν η σκόνη άναψε και η σφαίρα εκπυρσοκρότησε.
"Θεέ μου, τι σου συνέβη, τι πήγε στραβά;"Τον κοιτάζει με τα μάτια κλειστά, αυτό που ψάχνει εδώ και μέρες.Ποτέ πριν δεν έχει δει την προειδοποίηση της προσευχής σε αυτό το βλέμμα, όχι από εκείνη που υπέφερε από βασανιστήρια που κάνουν τη δική του να μοιάζει σαν τίποτα.Η εύρεση προσευχής εκεί τώρα, και τόσο γυμνή, κάνει την αποκάλυψη χειρότερη.Η φωνή της θα πονάει από ραγισμένα χείλη.
"Χρειάζομαι τη βοήθειά σου, Μίκελ, δεν υπάρχει κανείς άλλος."