Les films CELDès la sortie de L'Eco

Les films CEL

Dès la sortie de L'Ecole Buissonnière, Freinet a annoncé la mise en chantier d'autres films montrant, sans la romancer, la réalité des techniques Freinet. Dans les premières années du mouvement, c'est par des petits films Pathé-Baby de 9,5mm, tournés avec sa classe, qu'il avait montré ses enfants au travail. Il faudrait désormais dépasser ce cadre de pur amateurisme et réaliser des films de plus large diffusion. L'idéal aurait été d'intéresser un producteur de courts métrages à un projet de documentaire, ce qui aurait assuré le financement et la diffusion. Faute d'une telle solution, il faut travailler en semi-professionnalisme et réaliser coopérativement des films de 16mm, format utilisé dans tous les départements par les circuits de cinéma des amicales laïques.




La mise en chantier de plusieurs films :

Le premier projet mis en chantier est une illustration du dit de Mathieu : Le cheval qui n'a pas soif . Il est probable que le scénario a été élaboré par Elise Freinet et Michel E. Bertrand. Ce dernier accompagnait les enfants pendant les prises de vue de L'Ecole Buissonnière. Cela n'a fait que renforcer son envie de participer davantage à la réalisation de films. Ne raconte-t-il pas à ses amis qu'il a pris des cours d'art dramatique (où il rencontrait Mouloudji) et qu'il a été l'un des boys de Mistinguett lors d'une tournée estivale?

Les premières prises de vue, en noir et blanc muet, se déroulent dans la campagne de Seine-et-Oise, vraisemblablement en 1949-50. L'opérateur est le neveu d'une militante de la Marne, jeune technicien de la télévision. Il s'agit des extérieurs avec le cheval. Pour les séquences de classe, se pose un double problème : le tournage en intérieur exigerait des moyens d'éclairage importants et une autorisation administrative, nécessaire pour tourner dans une école publique. Le projet reste en sommeil quelques mois. Au congrès de Montpellier à Pâques 51, Freinet a obtenu du C.A. de la coopérative l'autorisation de faire des essais de tournage pour évaluer les dépenses à prévoir et embauché aussitôt M.E. Bertrand, qui s'est mis en congé d'Education Nationale pour venir filmer à l'école Freinet au dernier trimestre. Ce qui provoque immédiatement une réaction de Fontvieille, responsable de la commission Cinéma, qui se sent court-circuité (Coopération Pédagogique, n° 28, avr. 51).

A Vence, pour résoudre les problèmes d'éclairage, on installe, sur un coin de la terrasse servant de salle à manger de plein air, un fond de décor de classe avec tableau noir et bureau magistral. La séquence de l'école traditionnelle est jouée par l'instituteur de la classe des grands, Roger Lagrave, mais son amour propre est préservé car on ne filme que sa main, sortant d'une manchette empesée, frappant le bureau avec la règle, montrant les exercices du tableau d'un geste impérieux, dénonçan le mauvais travail d'un cancre et même le réprimandant physiquement. Le rôle du cancre est tenu par un enfant de 11 ans, Christian. Enfin, la séquence positive montre une classe moderne au travail.

On y voit Freinet animant lui-même une séance de texte libre, comme il le fait souvent le lundi matin. Le tournage est muet, le film devant être sonorisé en voix off.

Sur la lancée, M.E. Bertrand propose la réalisation d'un autre film, en couleur cette fois. A partir de quelques textes de la classe des petits (3 à 7 ans) et de certains autres inventés pour la circonstance, il s'agirait de montrer les divers aspects de la vie des petits à l'école Freinet. Le titre serait Le livre de vie des petits de l'école Freinet. Les textes imprimés serviraient de commentaire au film muet, sonorisé plus tard avec Les Saisons de Vivaldi.

Un nouveau décor est aménagé sur la terrasse, avec une porte et une fenêtre praticables, réalisés par le menuisier de la CEL, et une fresque peinte par les enfants. Mais on filme également dans les divers lieux de l'école : le jardin, la piscine, la salle à manger de plein air. Les principaux acteurs sont, bien entendu, les enfants de la petite classe et Simone, la monitrice qui en a la charge. D'autres enfants de l'école et des adultes apparaissaient également : Freinet dans sa voiture, Jacques Bens (étudiant en rupture de fac qui deviendra plus tard gendre de Freinet et écrivain) fait deux apparitions, l'une en facteur, l'autre en paysan livrant des légumes. Moi-même, j'y figure quelques secondes.

Un troisième film est ensuite entrepris d'après un conte d'enfants de la collection Enfantines: La fontaine qui ne voulait plus couler. Les personnages modelés et peints comme des santons se déplacent, tirés par des fils, dans des décors de plâtre peint. M.E. Bertrand dirige le tournage, trois adultes réalisent l'animation : Baloulette Freinet, J. Bens et Fred, moniteur de l'internat. Ce film en couleur doit être sonorisé en voix off.

Enfin, un quatrième film, en noir et blanc, est tourné fin 51 : Six petits enfants allaient chercher des figues, d'après un texte de l'école Freinet, publié avant la guerre. Les six enfants sont joués par des élèves de l'école, échelonnés entre 4 et 14 ans. La maman est Jacqueline, la femme de M.E. Bertrand, alors enceinte de son premier enfant, ce qui transformera le tournage en course contre la montre.




La proposition d'une caisse spéciale Cinéma :

Ces quatre films ont été tournés en moins d'un an mais ils sont loin d'être terminés. Seul Le cheval qui n'a pas soif est vraiment bouclé au printemps 52 et pourrait être présenté aux militants à Pâques au congrès de La Rochelle. Freinet est décidé à ne pas en rester là. Pour trouver un financement supplémentaire, il propose une caisse spéciale, appelée Guilde du cinéma , alimentée par de nouvelles souscriptions.

Il a sondé par circulaire les militants. Comme souvent, seule une minorité a répondu rapidement. Travaillant au secrétariat de Freinet, je suis chargé de dépouiller les réactions. Approximativement,
30% approuvent sans réserve (comme d'habitude) les projets de Freinet. 20% se déclarent contre en disant : "On a déjà assez de mal à financer les urgences (on vient à peine de terminer les nouveaux bâtiments de la coopérative à Cannes). Ce n'est pas le moment d'ouvrir un secteur important de dépenses nouvelles". La moitié restante est, d'après moi, embarrassée ou indécise, s'échelonnant entre le "Oui, mais à condition que..." jusqu'au "Je ne serais pas contre, mais...". Freinet n'interprète pas les choses comme moi, comptabilisant les "Oui mais" dans les Oui et les "pas contre" comme "plutôt pour". Ce qui lui laisse prévoir une large majorité pour l'assemblée générale de la CEL.

La projection en avant-première au congrès de La Rochelle :

Lors de la projection du Cheval qui n'a pas soif, c'est un tollé pour quelques-uns, notamment Lorrain, militant des débuts devenu inspecteur : "Ce n'est pas en caricaturant ainsi l'instituteur traditionnel qu'on risque d'attirer à nous de nouveaux collègues! Ce film n'informe pas sur les techniques Freinet, il n'apporte qu'un sujet de polémique dont nous n'avons nul besoin." Sans être aussi virulents, beaucoup d'autres camarades n'apprécient pas le film. Ils réagiront autrement devant des extraits du Livre de vie des petits encore inachevé. Pour atténuer les critiques, Freinet évoque les deux autres films tournés d'après des textes d'enfants. S'il avait pu tout montrer, il aurait peut- être inversé les réticences. En se contentant d'en parler, il laisse surtout se développer l'impression du fait accompli. Fonvieille, le responsable de la commission Cinéma, est choqué d'avoir été tenu dans l'ignorance des initiatives engagées. Ne demande-t-on pas aux militants d'entériner des décisions déjà exécutées?







La présentation des chants d'enfants de Vence :

Un autre problème vient interférer sur celui des films : la série d'enregistrements intitulée : Méthode naturelle de musique. Il s'agit d'une autre initiative de M.E. Bertrand et J. Bens (qui ont déjà collaboré pour créer des chansons proposées en vain à Yves Montand). Contrairement à ce que le titre pourrait laisser croire, il ne s'agit pas, comme Freinet l'a fait pour la lecture et le dessin, de réunir des documents spontanés montrant comment les enfants progressent dans le domaine musical. Il s'agit de quelques poèmes d'enfants de l'école Freinet, mis en musique par eux-mêmes ou par d'autres, et largement retravaillés avec l'aide des adultes, notamment pour leur donner une structure de chanson avec couplets et refrain. Ces chansons sont chantées en chœur et accompagnées au piano par J. Bens.

Une anecdote montre les difficultés de l'entreprise. Quelque temps auparavant, Elise Freinet a demandé à une monitrice de faire apprendre aux autres enfants la création de l'un d'eux, mise au point avec elle à l'Auberge. L'enfant chante sa chanson devant le groupe et la monitrice la fait consciencieusement répéter. Le chant est présenté en veillée du samedi. Elise l'interrompt, reprochant à la monitrice d'avoir déformé la musique. Faute d'enregistrement ou de notation écrite, il est impossible de trancher. Néanmoins, c'est bien l'auteur qui a chanté au groupe la version reprise en chœur. On attendait probablement trop des capacités musicales de ces enfants, beaucoup moins à l'aise dans ce domaine que pour l'expression verbale ou graphique. Il leur est difficile de mémoriser leurs trouvailles et, comme on ne dispose pas encore de magnétophone léger pour saisir les créations spontanées, cela contraint les adultes à intervenir davantage.

J'associe ce problème à celui des films, car l'audition publique des enregistrements, suivant de peu la projection du film, suscite le même type de réactions. Quelques-uns de ceux qui avaient critiqué le film, attaquent violemment les chants, dénonçant leur style "à la mode", leur absence d'authenticité, leur caractère morbide, le manque de rigueur du chant collectif. Si tout n'est pas faux dans ces affirmations, c'est tout de même très excessif. C

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 1:

Οι ταινίες του CEL

δεξιά από το σχολείο Buissonniere, Freinet ανακοίνωσε την εφαρμογή των άλλων ταινιών προβολή, χωρίς το ρωμαντικός, η πραγματικότητα των τεχνικών Freinet. Στα πρώτα χρόνια του κινήματος, μικρές ταινίες Pathé-μωρό 9, 5 mm, που γυρίστηκε με την κατηγορία του, ήταν ότι αυτός είχε δείξει τα παιδιά του στην εργασία. Τώρα θα πρέπει να υπερβαίνει το πλαίσιο καθαρό ερασιτεχνισμοί και σκηνοθεσία της ευρύτερης διάδοσης. Το ιδανικό θα ήταν ενδιαφέρον σε παραγωγό ταινιών μικρού μήκους για ένα σχέδιο για ντοκιμαντέρ, που θα έχουν παράσχει χρηματοδότηση και διάδοση. Χωρίς μια τέτοια λύση, απαιτεί εργασία σε ημι-professionnalisme και συνεργατικά φιλμ 16 mm, μορφή που χρησιμοποιείται σε όλα τα τμήματα από τα κυκλώματα του κινηματογράφου του φιλικό λαϊκούς.


την εφαρμογή της διάφορες ταινίες:

το πρώτο έργο της κατασκευής είναι ένα παράδειγμα για το Mathieu είπε: το άλογο που δεν είναι διψασμένος. Είναι πιθανό ότι το σενάριο αναπτύχθηκε από Elise Freinet και Michel ε. Bertrand. Το τελευταίο συνοδευόταν από τα παιδιά κατά τη διάρκεια τα πλάνα της Σχολής Buissonniere. Αυτό ενισχύουν την επιθυμία του να συμμετέχουν περισσότερο στην παραγωγή των ταινιών. Μήπως δεν λένε οι φίλοι του ότι παρακολούθησε μαθήματα της δραματικής τέχνης (όπου συνάντησε τον Mouloudji) και ήταν ένα από τα αγόρια της Mistinguett κατά τη διάρκεια μια καλοκαιρινή περιοδεία;

οι πρώτοι πυροβολισμοί,. μαύρο και άσπρο σιωπηλή, πραγματοποιείται στην ύπαιθρο της Seine-et-Oise, πιθανόν στην 1949-50. Ο χειριστής είναι ανιψιός του ακτιβιστής της Μάρνης, νέους τηλεόραση τεχνικός. Είναι το εξωτερικό με το άλογο. Για ακολουθίες της τάξης, υπάρχει ένα διπλό πρόβλημα: σε εσωτερικούς χώρους γυρισμάτων θα απαιτούσε σημαντικό μέσο φωτισμού και διοικητική άδεια,. απαιτείται για να μετατραπεί σε ένα δημόσιο σχολείο. Το έργο παραμένει αδρανής μήνες. Στο συνέδριο στο Μονπελιέ στο Πάσχα 51, Freinet που λαμβάνονται από το Διοικητικό Συμβούλιο του συνεταιρισμού δικαιώματος να πυροβολήσει δοκιμές εκτίμησης του κόστους και αμέσως προσέλαβε Bertrand μ.ε., οι που πήγε για αναχωρούν από Εθνικής Παιδείας να έρθει να πυροβολήσει École Freinet κατά το τελευταίο τρίμηνο. Που προκαλεί αμέσως μια υπεύθυνη αντίδραση της Επιτροπής κινηματογράφο, που αισθάνεται παρακαμφθεί (συνεργασία pédagogique, Αρ. 28, Απρ. 51), Fontvieille.

A Vence, στην επίλυση των προβλημάτων του φωτισμού, την εγκατάσταση, σε μια γωνία της βεράντας, εξυπηρετώντας τραπεζαρία εξωτερικού χώρου, ένα πλαίσιο τάξη με μαυροπίνακα και μεγαλοπρεπές Γραφείο διακόσμηση. Το παραδοσιακό σχολείο ακολουθία παίζεται από το δάσκαλο της τάξης των μεγάλων, Roger Lagrave, αλλά την αγάπη του σώζεται ως μία ταινίες από το χέρι του, προκύπτουν από μια επικεφαλίδα starched, χτυπώντας το γραφείο με τον κανόνα, αποδεικνύοντας τις ασκήσεις του πίνακα του ένα συναρπαστικό χειρονομία, denoncan το κακό έργο του έναν ηλίθιο πίσω και chiding ακόμη και σωματικά. Ο ρόλος του ηλίθιου η απαιτείται από ένα παιδί 11 ετών, Χριστιανός. Τέλος, η θετική ακολουθία δείχνει μια σύγχρονη τάξη στην εργασία

βλέπουμε Freinet Εμψύχωση ίδια συνάντηση του ελεύθερου κειμένου, όπως κάνει συχνά τη Δευτέρα το πρωί. Γυρισμάτων είναι σιωπηλή, η ταινία να είναι υγιείς στην φωνή μακριά

τη δυναμική, μ.ε. Bertrand προσφέρει την πραγματοποίηση για μια άλλη ταινία, σε χρώμα αυτή τη φορά. Από μερικά κείμενα της τάξης των μικρών (3-7 χρόνια) και κάποια άλλα εφευρέθηκε για την περίσταση, θα ήταν να δείξει τις διάφορες πτυχές της ζωής των μικρών École Freinet. Ο τίτλος θα είναι το βιβλίο της ζωής των μικρών της Σχολής Freinet. Τυπωμένα κείμενα θα σχολιάσω τον ήχο του βωβού κινηματογράφου αργότερα με τις εποχές του Βιβάλντι.

Μια νέα ρύθμιση βρίσκεται στη βεράντα, με μια πόρτα και ένα μέτριο παράθυρο, έκανε ο ξυλουργός από το CEL, και μια τοιχογραφία που χρωματίζεται από παιδιά. Αλλά ένα ταινίες σε διάφορες τοποθεσίες της Σχολής: ο κήπος, η πισίνα, υπαίθρια τραπεζαρία. Οι πρωταγωνιστές είναι, φυσικά, τα παιδιά της μικρής κατηγορίας και Simone, εκπαιδευτή ο οποίος έχει το φορτίο. Άλλα παιδιά από το σχολείο και ενήλικες επίσης εμφανίστηκε: Freinet στο αυτοκίνητό του, Jacques Bens (φοιτητής από το κολλέγιο που αργότερα έγινε γαμπρός του Freinet και συγγραφέας) έκανε δύο εμφανίσεις, ένας παράγοντας στην χωρικός που μεταφέρουν οπωροκηπευτικά. Τον εαυτό μου, μπορώ να καταλάβω μερικά δευτερόλεπτα.

Πραγματοποιείται στη συνέχεια μια τρίτη ταινία βασίζεται σε μια ιστορία των παιδιών παιδιάστικη συλλογή: La fontaine που ήθελαν περισσότερη ροή. Οι χαρακτήρες σε σχήμα και ζωγράφισε όπως η Santon μετακίνηση, που λειτουργούν με καλώδια, σε διακοσμήσεις ασβεστοκονιάματος Χειροποίητη μ.ε. Bertrand διευθύνει τα γυρίσματα, τρεις ενήλικες συνειδητοποιούν το animation: Baloulette Freinet, J. Bens και Fred, οθόνη των οικοτροφείο. Αυτή η ταινία χρώμα πρέπει να είναι υγιείς στην φωνή από

τέλος, μια τέταρτη ταινία, μαύρο και άσπρο, είναι ενεργοποιημένη τέλος 51: έξι μικρά παιδιά επρόκειτο να πάρετε σύκα, με βάση ένα κείμενο από την École Freinet, που δημοσιεύθηκε πριν από τον πόλεμο. Τα έξι παιδιά που διαδραματίζουν οι μαθητές του σχολείου, κλιμακωθούν μεταξύ 4 και 14 χρόνια. Η μαμά είναι Jacqueline, σύζυγος του Bertrand μ.ε., ενώ έγκυος στο πρώτο της παιδί, που θα μεταμορφώσει τα γυρίσματα στην αναμέτρηση με το ρολόι.


η πρόταση μιας ταινίας ειδικό ταμείο:

αυτές τις τέσσερις ταινίες έχουν πυροβοληθεί σε λιγότερο από ένα χρόνο, αλλά είναι μακριά από την ολοκλήρωση. Μόνο το άλογο που έχει δίψα δεν είναι πραγματικά σγουρά άνοιξη 52 και θα μπορούσε να παρουσιαστεί στους ακτιβιστές το Πάσχα στο το Congrès de Λα Ροσέλ. Freinet είναι αποφασισμένη να μην το αφήσω σε αυτό. Για να βρείτε την πρόσθετη χρηματοδότηση, προσφέρει ένα ειδικό σώμα, που ονομάζεται τον κινηματογράφο συντεχνία, τροφοδοτείται από νέες συνδρομές.

αυτό που ρωτήθηκαν από κυκλική ακτιβιστές. Όπως συχνά, μόνο μια μειοψηφία ανταποκρίθηκε γρήγορα. Εργάζονται στη Γραμματεία του Freinet, είμαι υπεύθυνος για την απογύμνωση αντιδράσεις. Περίπου,
.30% εγκρίνει χωρίς επιφυλάξεις (ως συνήθως) τα έργα του Freinet. 20% δηλώνουν κατά ρητό: "υπάρχουν ήδη αρκετά λάθος στη χρηματοδότηση έκτακτης ανάγκης (μόλις έχει ολοκληρώσει τα νέα κτίρια του συνεταιρισμού στις Κάννες)." Δεν πρόκειται να ανοίξουν έναν σημαντικό τομέα της νέες δαπάνες". Το υπόλοιπο μισό είναι, κατά τη γνώμη μου, σύγχυση ή αναποφάσιστοι, που κυμαίνονται μεταξύ το "Ναι, αλλά μόνο αν..." μέχρι το "δεν είμαι αντίθετος, αλλά...". Freinet ερμηνεύετε πράγματα όπως εγώ, με το «ναι» αλλά σε το ναι και το "δεν κατά" ως το «μάλλον για». Αφήνοντάς τον να προβλέψει μια μεγάλη πλειοψηφία της Γενικής Συνέλευσης του CEL.

η προβολή ως μια προεπισκόπηση του Congrès de Λα Ροσέλ:

Κατά τη διάρκεια της προβολής του αλόγου που δεν διψά, είναι μια κατακραυγή για μερικούς, συμπεριλαμβανομένου στην, μαχητική γίνει νωρίς επιθεωρητής: "αυτό δεν είναι έτσι διακωμωδώντας την παραδοσιακή δάσκαλος που μπορεί να προσελκύσει νέους συναδέλφους μας! Αυτή η ταινία δεν ενημερώνει σχετικά με τις τεχνικές Freinet, φέρνει μόνο ένα θέμα της διαμάχης που δεν χρειαζόμαστε."Χωρίς να είναι τόσο επικίνδυνη, πολλούς άλλους συμμαθητές δεν εκτιμούν την ταινία. Διαφορετικά, θα αντιδράσουν σε αποσπάσματα από το βιβλίο της ζωής των μικρών ημιτελή. Να μετριάσουν την κριτική, Freinet θυμίζει τις άλλες δύο ταινίες, σύμφωνα με τα κείμενα των παιδιών. Αν ήταν σε θέση να δείξει τα πάντα, εκεί μπορεί - να αντιστραφεί η απροθυμία. Αρκέστηκαν σε λόγια γι ' αυτό, Έφυγε κατά κύριο λόγο για να αναπτύξουν την εκτύπωση της δημιουργίας τετελεσμένων. Floyd, ο επικεφαλής της Επιτροπής ταινία, είναι συγκλονισμένος για να έχουν παραμείνει στην άγνοια των πρωτοβουλιών που έχουν αναληφθεί. Δεν ζητήθηκε ακτιβιστές να εγκρίνουν τις αποφάσεις που έχουν ήδη εκτελεστεί;


η παρουσίαση από τα τραγούδια των παιδιών από Vence:

ένα άλλο πρόβλημα ακριβώς παρεμβαίνει με τις ταινίες: η σειρά των εγγραφών με τίτλο: φυσική μέθοδος της μουσικής. Αυτό είναι μια άλλη πρωτοβουλία της μ.ε. Bertrand και J. Bens (που έχουν ήδη συνεργάστηκαν για να δημιουργήσουν την προτεινόμενη τραγούδια μάταια να Υβ Μοντάν). Σε αντίθεση με το τι ο τίτλος θα μπορούσε να υποδηλώνει, δεν είναι, ως Freinet έκανε ανάγνωση και την κατάρτιση, να συγκεντρώσει αυθόρμητη έγγραφα που αποδεικνύουν πώς τα παιδιά προχωρούν στον μουσικό τομέα. Περιλαμβάνει μερικά ποιήματα για τα παιδιά το σχολείο Freinet, καθορίστε μουσική από τους ίδιους ή από άλλους, και επαναδιατυπώθηκε εκτενώς με τη βοήθεια των ενηλίκων, να τους δώσει ένα τραγούδι με στίχους και χορωδία δομή. Αυτά τα τραγούδια είναι τραγουδιέται εν χορώ και συνοδεύεται στο πιάνο από το J. Bens.

ένα ανέκδοτο δείχνει δυσκολίες της επιχείρησης. Λίγο καιρό πριν, Elise Freinet ζήτησε από έναν εκπαιδευτικό να διδάξει άλλα παιδιά τη δημιουργία ενός από αυτούς, αναπτύχθηκε μαζί της στο hostel. Το παιδί να τραγουδάει το τραγούδι του στην ομάδα και ο εκπαιδευτής κάνει ευσυνείδητα επαναλάβετε. Το τραγούδι παρουσιάζεται με την αγρυπνία Σάββατο. ELISE διακόπτει τον, κατηγορώντας τη μουσική οθόνη παραμορφωμένη. Καταγραφή βλαβών ή γραφόμενες, είναι αδύνατο να αποφασίσει. Ωστόσο, είναι ο συγγραφέας που τραγούδησε στο βιογραφικό ομάδα στην έκδοση χορωδία. Ανέμεινε πιθανώς πάρα πολύ μουσικές ικανότητες των παιδιών αυτών, πολύ λιγότερο άνετα σε αυτόν τον τομέα από ό, τι για λεκτική ή γραφικό έκφραση. Είναι δύσκολο να απομνημονεύσει τα συμπεράσματά τους και, καθώς δεν υπάρχει δεν είναι ακόμη ελαφρύ ταινία για να συλλάβει την αυθόρμητη δημιουργίες, αυτό ανάγκασε τους ενήλικες να παρέμβει πιο.

έχω συνδέσει αυτό το πρόβλημα στους κινηματογράφους, επειδή τα αρχεία της ακοής, μετά από λίγο προβολής της ταινίας, είναι του ίδιου τύπου αντιδράσεις. Κάποιοι από αυτούς που είχαν επέκρινε την ταινία, βίαια επίθεση τραγούδια, καταγγέλλοντας τους στυλ "της μόδας", την έλλειψη αυθεντικότητα, νοσηρή χαρακτήρα τους, η έλλειψη της αυστηρότητας του τραγουδιού συλλογικής. Αν δεν τα πάντα είναι λάθος σε αυτούς τους ισχυρισμούς, είναι όλα πολύ υπερβολικό. C