Physiological illusions, such as th

Physiological illusions, such as the afterimages[2] following bright lights, or adapting stimuli of excessively longer alternating patterns (contingent perceptual aftereffect), are presumed to be the effects on the eyes or brain of excessive stimulation or interaction with contextual or competing stimuli of a specific type—brightness, colour, position, tile, size, movement, etc. The theory is that a stimulus follows its individual dedicated neural path in the early stages of visual processing, and that intense or repetitive activity in that or interaction with active adjoining channels cause a physiological imbalance that alters perception.
The Hermann grid illusion and Mach bands are two illusions that are best explained using a biological approach. Lateral inhibition, where in the receptive field of the retina light and dark receptors compete with one another to become active, has been used to explain why we see bands of increased brightness at the edge of a colour difference when viewing Mach bands. Once a receptor is active it inhibits adjacent receptors. This inhibition creates contrast, highlighting edges. In the Hermann grid illusion the gray spots appear at the intersection because of the inhibitory response which occurs as a result of the increased dark surround.[3] Lateral inhibition has also been used to explain the Hermann grid illusion, but this has been disproved.[citation needed] More recent "empirical" approaches to optical illusions have had some success in explaining optical phenomena with which theories based on lateral inhibition have struggled (e.g. Howe et al. 2005).

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 2:

Φυσιολογικές ψευδαισθήσεις, όπως τα είδωλα στην [2] μετά από λαμπερά φώτα, ή προσαρμογή ερεθίσματα υπερβολικά πλέον εναλλασσόμενο μοτίβα (ενδεχόμενες αντιληπτική μετενέργεια), θεωρούνται ότι είναι οι επιπτώσεις για τα μάτια ή τον εγκέφαλο του την υπερβολική διέγερση ή αλληλεπίδραση με τα συμφραζόμενα ή ανταγωνιστικά ερεθίσματα ένα συγκεκριμένο είδος-φωτεινότητα, το χρώμα, τη θέση, πλακιδίων, το μέγεθος, κίνηση, κλπ Η θεωρία είναι ότι ένα ερέθισμα εξής επιμέρους ειδικό νευρωνικό μονοπάτι της στα πρώτα στάδια της οπτικής επεξεργασίας, και ότι η έντονη ή επαναλαμβανόμενη δραστηριότητα σε ότι ή αλληλεπίδραση με ενεργό παρακείμενα κανάλια να προκαλέσει μια φυσιολογική ανισορροπία που μεταβάλλει την αντίληψη.
Η ψευδαίσθηση πλέγμα Hermann και Mach ζώνες είναι δύο αυταπάτες που εξηγούνται καλύτερα χρησιμοποιώντας μια βιολογική προσέγγιση. Πλευρική αναστολή, όπου το δεκτικό πεδίο του φωτός στον αμφιβληστροειδή και το σκοτάδι υποδοχείς ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να γίνουν ενεργοί, έχει χρησιμοποιηθεί για να εξηγήσει γιατί βλέπουμε μπάντες της αυξημένης φωτεινότητας στην άκρη της διαφοράς χρώματος κατά την προβολή Mach μπάντες. Μόλις είναι ενεργός ένας υποδοχέας αναστέλλει γειτονικών υποδοχέων. Αυτή η αναστολή δημιουργεί αντίθεση, αναδεικνύουν τις άκρες. Στην ψευδαίσθηση πλέγμα Hermann οι γκρι κηλίδες εμφανίζονται στο σημείο τομής, λόγω της ανασταλτικής απόκρισης που εμφανίζεται ως αποτέλεσμα της αυξημένης σκοτάδι περιβάλλοντος. [3] πλευρική αναστολή έχει επίσης χρησιμοποιηθεί για να εξηγήσει την ψευδαίσθηση πλέγμα Hermann, αλλά αυτό έχει ανασκευαστεί. [παραπομπή που απαιτείται] Πιο πρόσφατη "εμπειρική" προσεγγίσεις σε οπτικές ψευδαισθήσεις είχαν κάποια επιτυχία στην εξήγηση οπτικά φαινόμενα με τα οποία θεωρίες που βασίζονται στην πλευρική αναστολή έχουν αγωνιστεί (π.χ. Howe et al. 2005).