Reliability seen as consistency amo

Reliability seen as consistency among measurements. Just what is to be meant
by reliability was a perennial source of dispute. Everyone knew that the concern was
5
with consistency from one measurement to another, and the conception favored by
some authors saw reliability as the correlation of an instrument with itself. That is, if,
hypothetically, we could apply the instrument twice and on the second occasion have
the person unchanged and without memory of his first experience, then the consistency
of the two identical measurements would indicate the uncertainty due to measurement
error, for example, a different guess on the second presentation of a hard item. There
were definitions that referred not to the self-correlation but to the correlation of parallel
tests, and parallel could be defined in many ways (a topic to which I shall return).
Whatever the derivation, any calculation that did not directly fit the definition was
considered no better than an approximation. As no formal definition of reliability had
considered the internal consistency of an instrument as equivalent to reliability, all
internal consistency formulas were suspect. I did not fully resolve this problem; I shall later speak of developments after 1951 that give a constructive answer. I did in 1951 reject the idealistic concept of a self-correlation, which at best is unobservable; parallel measurements were seen as an approximation.

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 1:

Αξιοπιστία ως συνέπεια μεταξύ των μετρήσεων. Ακριβώς αυτό είναι που σημαίνεταιαπό αξιοπιστία ήταν μια αιώνια πηγή της διαφοράς. Όλοι γνώριζαν ότι ήταν η ανησυχία5με συνέπεια από μία μέτρηση στην άλλη, και η σύλληψη ευνοημένο απόΜερικοί συγγραφείς είδε αξιοπιστία ως ο συσχετισμός ενός οργάνου με τον εαυτό της. Δηλαδή, εάν,Υποθετικά, θα μπορούσε να εφαρμόζουμε το μέσο δύο φορές και την δεύτερη φορά έχουντο άτομο, αμετάβλητο, και χωρίς μνήμη του την πρώτη του εμπειρία, στη συνέχεια, τη συνέπειατα δύο πανομοιότυπα μετρήσεων θα έδειχνε την αβεβαιότητα λόγω μέτρησηςσφάλμα, για παράδειγμα, μια διαφορετική εικασία για την δεύτερη παρουσίαση της ένα δύσκολο στοιχείο. Εκείήταν οι ορισμοί που αναφέρονται δεν να την αυτο-αντιστοιχία, αλλά να την αντιστοιχία των παραλλήλωνδοκιμές, και παράλληλα θα μπορούσε να οριστεί με πολλούς τρόπους (ένα θέμα στο οποίο θα επανέλθω).Όποια και αν είναι η παραγωγή, κάθε υπολογισμός που δεν χώρεσαν άμεσα τον ορισμό ήτανθεωρείται ότι υπάρχει καλύτερη από κατά προσέγγιση. Όπως είχε κανένα επίσημο ορισμό της αξιοπιστίαςθεωρείται η εσωτερική συνέπεια ενός μέσου ως ισοδύναμη με αξιοπιστία, όλαεσωτερική συνέπεια φόρμουλες ήταν ύποπτος. Εγώ δεν επέλυσε πλήρως αυτό το πρόβλημα? Θα μιλήσω αργότερα εξελίξεις μετά το 1951 που δίνουν μια εποικοδομητική απάντηση. Το 1951 απορρίπτω την ιδεαλιστική έννοια της αυτο-συσχέτιση, που στην καλύτερη περίπτωση είναι μη παρατηρήσιμες? Παράλληλες μετρήσεις θεωρήθηκαν ως κατά προσέγγιση.

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 2:

Αξιοπιστία θεωρηθεί ως η συνέπεια μεταξύ των μετρήσεων. Ακριβώς ό, τι πρέπει να σήμαινε
η αξιοπιστία ήταν μια αιώνια πηγή της διαφοράς. Όλοι γνώριζαν ότι η ανησυχία ήταν
5
με συνέπεια από τη μια μέτρηση στην άλλη, και η αντίληψη που ευνοείται από
κάποιους συγγραφείς είδε την αξιοπιστία και τη συσχέτιση ενός μέσου με τον εαυτό του. Δηλαδή, αν,
υποθετικά, θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε το όργανο δύο φορές και στη δεύτερη περίπτωση έχουν
το πρόσωπο αμετάβλητη και χωρίς μνήμη του την πρώτη του εμπειρία, τότε η συνοχή
των δύο πανομοιότυπες μετρήσεις θα υποδείξει την αβεβαιότητα που οφείλεται στη μέτρηση
σφάλματος, για παράδειγμα, μια διαφορετική εικασία σχετικά με τη δεύτερη παρουσίαση ενός σκληρού αντικειμένου. Εκεί
ήταν ορισμούς που δεν αναφέρονται στην αυτο-συσχέτιση, αλλά η συσχέτιση της παράλληλης
δοκιμές, και παράλληλα θα μπορούσε να οριστεί με πολλούς τρόπους (ένα θέμα στο οποίο θα επανέλθω).
Όποια και αν είναι η προέλευση, ο υπολογισμός που δεν ταιριάζουν άμεσα με τον ορισμό είχε
θεωρηθεί όχι καλύτερα από ό, τι μια προσέγγιση. Καθώς δεν υπάρχει επίσημος ορισμός της αξιοπιστίας είχε
θεωρηθεί η εσωτερική συνοχή ενός μέσου ως ισοδύναμη με την αξιοπιστία, όλες οι
εσωτερικές τύπους συνέπειας ήταν ύποπτος. Εγώ δεν έλυσε πλήρως το πρόβλημα αυτό? Αργότερα θα μιλήσω για τις εξελίξεις μετά το 1951 που δίνουν μια εποικοδομητική απάντηση. Έκανα το 1951 να απορρίψει την ιδεαλιστική έννοια της αυτο-συσχέτισης, η οποία στην καλύτερη περίπτωση είναι μη παρατηρήσιμη? παράλληλες μετρήσεις θεωρήθηκαν ως προσέγγιση.

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 3:

αξιοπιστία θεωρείται ως μέτρο της συνέπειας.Απλά τι σημαίνειαξιοπιστία είναι μια μακροχρόνια διαμάχη πηγές.Όλοι το ξέρουν, η ανησυχία μας είναιΠέντεΑπό το ένα στο άλλο μέτρο μέτρησης έννοια συνοχή, και χάρηορισμένοι συγγραφείς πιστεύουν ότι την αξιοπιστία ως ένα εργαλείο και τους σχέση.Δηλαδή, αν,Θεωρητικά, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το μέσο δύο φορές, την δεύτερη φοράΔεν ήταν η πρώτη φορά που παραμένει αμετάβλητη, εμπειρίες, τότε η συνοχήδύο ίδια αποτελέσματα δείχνουν ότι, λόγω της αβεβαιότητας μέτρησηςΓια παράδειγμα, ένα δύσκολο έργο λάθος δεύτερη παρουσίαση διαφορετικές υποθέσεις.ΕκείΛέγεται από τους σχετικούς ορισμούς και όχι παράλληλα σχέσηδοκιμή σε πολλές πτυχές, και μπορεί να ορίζεται (ένα θα επανέλθουμε στο θέμα της).ό, τι κι αν προέρχονται, οποιοδήποτε υπολογισμό, και δεν υπάρχει άμεση προσαρμογή ορισμών είναιΛαμβάνοντας υπόψη μια κατά προσέγγιση δεν είναι.Επειδή δεν υπάρχει επίσημος ορισμός της αξιοπιστίαςΈχοντας υπόψη το μέσο εσωτερική συνοχή, που ισοδυναμεί με την αξιοπιστία τους, όλα ταΗ εσωτερική συνοχή της φόρμουλα για υπόπτους.Δεν έχω λύσει πλήρως το πρόβλημα, θα μιλήσουμε αργότερα, μετά την ανάπτυξη έως το 1951, δίνει μια εποικοδομητική απάντηση.- το 1951 αρνήθηκε να αυτο - σχετικές ιδεαλιστική αντίληψη, στην καλύτερη περίπτωση, δεν μπορεί να τηρηθεί, παράλληλες μετρήσεις θεωρούνται ως μια κατά προσέγγιση.